De coronacrisis heeft weinig positieve kanten, maar als ik er dan toch eentje moet opnoemen is het wel het vooruitzicht dat alles ooit weer normaal wordt. Wanneer dat ook mag zijn… Als ‘straks’ alles weer kan en mag, zijn de dingen extra leuk. We gaan eventjes dubbel genieten, tot we er weer aan gewend raken en het weer vanzelfsprekend wordt natuurlijk. Waar ik naar uit kijk? Check snel het lijstje. Dan kun jij je er ook op gaan verheugen.
- Geen mondkapjes in het OV
Ik reis veel met het openbaar vervoer en het is nu vanzelfsprekend dat iedereen een mondkapje draagt. En als ‘ie straks weer af mag? Dat wordt een verademing! Letterlijk en figuurlijk. Dan kun je eindelijk weer makkelijk snacken in de trein. Je kunt de gezichtsuitdrukkingen zien van je medereizigers en kan zo makkelijker contact maken. Ook is het minder benauwd. Dat je eindelijk weer op je nagels kan bijten, is misschien iets minder handig.
- Drukke cafés
Ken je het nog? Het geluid van tientallen stemmen door elkaar, de geur van bier en cocktails en de plakkerige vloeren? Wat lijkt het me eerlijk om weer eens naar een café te gaan. Lekkere drankjes bestellen, nacho’s eten en mensen kijken. Ik mis het zelfs om me tussen de mensenmenigte vooruit te wurmen om naar de toilet te kunnen.
- Subtropisch zwemparadijs
Zwemmen in een subtropisch zwemparadijs: ook daar verheug ik me op. De geur van chloor, de warmte in het gebouw en het geluid van gespetter. Baantjes zwemmen mag inmiddels weer, maar dat vind ik veel minder leuk dan gewoon lekker onbezorgd zwemmen.
- Theater
Met honderden mensen in het publiek samen kijken en genieten van een voorstelling. Ik kan niet wachten! Live aanwezig zijn bij een voorstelling is zo anders dan thuis vanachter je computer een livestream volgen. Je neemt veel meer in je op en beleeft alles veel intenser. Verheug jij je daar ook zo op?
- Groepen
Een klassenreünie, een verjaardag of een familiedag: hoewel ik niet zo’n fan ben van grote groepen mensen, verheug ik me wel weer op het moment dat het weer kan. Hoe zou het zijn om iedereen weer een hand te mogen geven? Of zijn we het nu zo massaal afgeleerd dat deze traditie niet meer terugkomt? Allemaal vragen waarvan ik niet kan wachten tot ik het antwoord erop weet!