Met enige regelmaat vraag ik me af hoe sommige mensen tot bepaalde conclusies komen. Zoals afgelopen weekend, toen ik zorgeloos in mijn Limburgse achtertuin lag te zonnen. Mijn ouders kregen onverwachts bezoek. Een gezin met drie jonge kinderen. Hun moeder keek de tuin rond, zag mij op de loungebank zitten en stevende als een torpedo
Tagcolumn
Column: De extravert in de introverte wereld
Al jaren hebben introverte mensen voor een plek moeten vechten in deze extraverte wereld. Steeds weer uit hun comfortzone om hun stem te laten horen. Maar nu zijn de (wc-)rollen omgedraaid. Opeens moet iedereen zich voegen naar de lifestyle van de introverten. Thuisblijven, met niemand praten en met een boek en een kopje thee op
‘Het is gedaan met het lachen om het coronavirus’
Het coronavirus houdt ons allemaal in de greep. Maandagavond gaf Mark Rutte een speech die de geschiedenisboeken in zal gaan: het is voor het laatst in de jaren ’70 geweest dat een premier ons land toesprak. Hij sprak als een leider, straalde rust uit en had een duidelijke boodschap. Het begint allemaal nu pas, maar
Column: Ik heb te veel vrienden
Ik zat bij de Bagels & Beans met een aantal klasgenoten. Het was erg gezellig (anders zou ik er ook niet zijn). Tijdens het eten van een vet onhandige bagel met chutney (@B&B, noem het gewoon jam!), hadden we het over vrienden. De één was altijd te verlegen om op iemand af te stappen, een
Column: Tijd is geld. Toch?
Twee weken geleden kreeg ik te horen dat ik niet mag afstuderen dit voorjaar. Mijn eerste reactie: kut (mag ik dat zeggen hier?). Ik dacht gelijk aan nog meer centen betalen aan de CHE en de overheid, terwijl ik niet eens colleges heb. Dat blijf ik vaag vinden, let’s be real. Op hetzelfde moment moet
Omkijken naar elkaar? We kunnen niet anders
We hebben allemaal wel eens de neiging om even je middelvinger op te steken naar je welbekende omgeving en te denken: “Ik zoek het zelf wel uit.” Stress, kapotte relaties, teleurstellingen, frustraties, er zijn zo veel verschillende redenen. Wat de reden ook is, uiteindelijk zou je het liefst met een koffer, een tentje en een
Blue monday staat voor de deur: hoe gaat het met de voornemens?
We gaan weer vol goede moed het nieuwe jaar in: je neemt je voor om dit jaar écht elke week naar de sportschool te gaan, om echt al je studiestof bij te houden, of om hardcore vegetariër te worden. Maar al gauw wordt het ‘blue monday’: zo rond de derde week van het nieuwe jaar
De samenleving in een vierzit
Ik zat in een overvolle trein vanuit Maastricht. Tegenover mij zat een bejaarde Turkse moslima. Naast mij zat een zakenman, onberispelijk in pak, glimmende schoenen en elk haartje op zijn kalende hoofd in het gareel. Schuin tegenover mij zat een puisterige middelbare scholier, op wiens T-shirt een verleidelijke dame zonder T-shirt was afgebeeld. De Nederlandse
Column: “Volgens mij let echt niemand op de precieze kleur van mijn tanden”
Ik poetste vanmorgen, gisteravond, die ochtend en eigenlijk alle ochtenden en avonden daarvoor mijn tanden. Bij mij thuis liggen verschillende tubes, want de één heeft een gek smaakje en de ander heeft geen fijne dop en zo zijn er nog een paar. Vanmorgen stond ik dus met de bek vol tandpasta toen het mij opeens
Die ene iconische Hobbit-scène
Het is november: een grauwe, grijze maand waarin er niks gebeurt en de langverwachte feestdagen zo dichtbij en toch zo ver weg lijken. Toch heeft november voor mij wel een avontuurlijk randje. Het was in deze maand dat ik, twee jaar geleden onderhand, mezelf deed denken aan die ene iconische scène uit The Hobbit. Je
Column: Het is weer zo’n dag
Het is een heerlijke maandagochtend, waarin ik had gepland om te gaan sporten. Ik heb het nog niet gedaan, want ik schrijf nu deze column. Maar wellicht dat ik, zodra ik op publiceren heb gedrukt, even m’n sportlegging aantrek. En dat op maandagochtend. Als het daadwerkelijk gebeurt, verdien ik een schouderklopje, daar moeten we het
Column: waarom stoppen wij mensen in hokjes?
“Hokjes, vakjes. We stoppen iedereen in hokjes, vakjes. Als ze anders zijn dan wijhijhijjjj.” Dit liedje zat in mijn hoofd, ook al is het al jaren geleden dat ik hem voor het laatst gehoord heb. En ik moet zeggen: het liedje maakt nog steeds een punt, ook al zijn de visuals op Youtube vreselijk. Het
Peter-Pan dag
Peter-Pan dag Bij het opruimen van mijn kamer werd ik geconfronteerd met één van de meest tragische teleurstellingen in mijn leven. Ik kwam een boekje van schots en scheef aan elkaar geniete A4’tjes tegen. Ik sloeg het boekje open en de taalfouten in het feloranje kinderlijke handschrift deden pijn aan mijn ogen. Op de voorkant
Column: ‘Ik probeer indruk te maken op mensen die mijn naam niet eens weten’
Ik typ deze column in een te gek hostel in Dublin. Zo’n hostel met pods in plaats van stapelbedden en waar elke muur Instagrammable is. Mijn herfstvakantie is nu en ik dacht vorige week: ik ga een tripje maken. Dus zaterdag vloog ik naar Belfast, pakte zondag de bus naar Dublin en zal morgen, weer
In vijf stappen naar fatsoenlijk telefoneren in het ov
Ik zit bijna elke dag in de bus. En dan wel twee of vier keer. Soms ook in de trein. En dat dan soms ook twee keer. Heen en terug. Elke rit is anders, maar ze zijn ook écht allemaal hetzelfde. De situatie is dan als volgt: iedereen komt de bus binnen en zegt ‘goedemorgen’
Column: Zeg alsjeblieft nooit dat je creatief bent…
Ja en daar zat ik dus, druipend in het zweet na te denken over wat ik moest zeggen. Zijn ogen keken mij indringend aan, wachtend op een antwoord. Dit klinkt als een soort van maffia-marteling of een kruisverhoor van de politie, maar ik betwijfel of ik ooit in zo’n situatie zou komen. Ben daar veel