Mijn hart sprong op van vreugde. De wereld kreeg plotseling iets meer glans. De vogels leken harder dan ooit te fluiten en ik kreeg weer helemaal zin in mijn dag. Eindelijk kwam ‘ie voorbij, een langverwachte headline: EU sleept AstraZeneca voor de rechter. Nou weet ik dat het niet per se iets zal gaan schelen
Tagcolumn
“Het wantrouwen vliegt je om de oren”
Dichtblijvende terrassen, een eindeloze lockdown en een premier met geheugenverlies. Het wantrouwen in de politiek vliegt je om de oren. Maar in deze coronatijd zijn we ook nog eens wantrouwig naar elkaar; mensen die niezen worden gemeden als de pest en je hoopt maar dat degene die in de rij achter de kassa in je
Vervangen complottheorieën de rol van religie?
Mijn moeder doet wel eens de uitspraak dat de kerken weer volstromen als er oorlog zou komen. Daarmee bedoelt ze, denk ik, dat ondanks de kerken nu leeglopen, mensen wel behoefte hebben aan zingeving. Zeker in moeilijke tijden. 2020 is een moeilijke tijd, dat weten we allemaal. Maar in plaats van volle kerkbanken, of zoals
“Onze hersenen zijn zo complex dat we ons kunnen verplaatsen in een ander”
Met enige regelmaat vraag ik me af hoe sommige mensen tot bepaalde conclusies komen. Zoals afgelopen weekend, toen ik zorgeloos in mijn Limburgse achtertuin lag te zonnen. Mijn ouders kregen onverwachts bezoek. Een gezin met drie jonge kinderen. Hun moeder keek de tuin rond, zag mij op de loungebank zitten en stevende als een torpedo
Column: De extravert in de introverte wereld
Al jaren hebben introverte mensen voor een plek moeten vechten in deze extraverte wereld. Steeds weer uit hun comfortzone om hun stem te laten horen. Maar nu zijn de (wc-)rollen omgedraaid. Opeens moet iedereen zich voegen naar de lifestyle van de introverten. Thuisblijven, met niemand praten en met een boek en een kopje thee op
‘Het is gedaan met het lachen om het coronavirus’
Het coronavirus houdt ons allemaal in de greep. Maandagavond gaf Mark Rutte een speech die de geschiedenisboeken in zal gaan: het is voor het laatst in de jaren ’70 geweest dat een premier ons land toesprak. Hij sprak als een leider, straalde rust uit en had een duidelijke boodschap. Het begint allemaal nu pas, maar
Column: Ik heb te veel vrienden
Ik zat bij de Bagels & Beans met een aantal klasgenoten. Het was erg gezellig (anders zou ik er ook niet zijn). Tijdens het eten van een vet onhandige bagel met chutney (@B&B, noem het gewoon jam!), hadden we het over vrienden. De één was altijd te verlegen om op iemand af te stappen, een
Column: Tijd is geld. Toch?
Twee weken geleden kreeg ik te horen dat ik niet mag afstuderen dit voorjaar. Mijn eerste reactie: kut (mag ik dat zeggen hier?). Ik dacht gelijk aan nog meer centen betalen aan de CHE en de overheid, terwijl ik niet eens colleges heb. Dat blijf ik vaag vinden, let’s be real. Op hetzelfde moment moet
Omkijken naar elkaar? We kunnen niet anders
We hebben allemaal wel eens de neiging om even je middelvinger op te steken naar je welbekende omgeving en te denken: “Ik zoek het zelf wel uit.” Stress, kapotte relaties, teleurstellingen, frustraties, er zijn zo veel verschillende redenen. Wat de reden ook is, uiteindelijk zou je het liefst met een koffer, een tentje en een
Blue monday staat voor de deur: hoe gaat het met de voornemens?
We gaan weer vol goede moed het nieuwe jaar in: je neemt je voor om dit jaar écht elke week naar de sportschool te gaan, om echt al je studiestof bij te houden, of om hardcore vegetariër te worden. Maar al gauw wordt het ‘blue monday’: zo rond de derde week van het nieuwe jaar
De samenleving in een vierzit
Ik zat in een overvolle trein vanuit Maastricht. Tegenover mij zat een bejaarde Turkse moslima. Naast mij zat een zakenman, onberispelijk in pak, glimmende schoenen en elk haartje op zijn kalende hoofd in het gareel. Schuin tegenover mij zat een puisterige middelbare scholier, op wiens T-shirt een verleidelijke dame zonder T-shirt was afgebeeld. De Nederlandse
Column: “Volgens mij let echt niemand op de precieze kleur van mijn tanden”
Ik poetste vanmorgen, gisteravond, die ochtend en eigenlijk alle ochtenden en avonden daarvoor mijn tanden. Bij mij thuis liggen verschillende tubes, want de één heeft een gek smaakje en de ander heeft geen fijne dop en zo zijn er nog een paar. Vanmorgen stond ik dus met de bek vol tandpasta toen het mij opeens
Die ene iconische Hobbit-scène
Het is november: een grauwe, grijze maand waarin er niks gebeurt en de langverwachte feestdagen zo dichtbij en toch zo ver weg lijken. Toch heeft november voor mij wel een avontuurlijk randje. Het was in deze maand dat ik, twee jaar geleden onderhand, mezelf deed denken aan die ene iconische scène uit The Hobbit. Je
Column: Het is weer zo’n dag
Het is een heerlijke maandagochtend, waarin ik had gepland om te gaan sporten. Ik heb het nog niet gedaan, want ik schrijf nu deze column. Maar wellicht dat ik, zodra ik op publiceren heb gedrukt, even m’n sportlegging aantrek. En dat op maandagochtend. Als het daadwerkelijk gebeurt, verdien ik een schouderklopje, daar moeten we het
Column: waarom stoppen wij mensen in hokjes?
“Hokjes, vakjes. We stoppen iedereen in hokjes, vakjes. Als ze anders zijn dan wijhijhijjjj.” Dit liedje zat in mijn hoofd, ook al is het al jaren geleden dat ik hem voor het laatst gehoord heb. En ik moet zeggen: het liedje maakt nog steeds een punt, ook al zijn de visuals op Youtube vreselijk. Het
Peter-Pan dag
Peter-Pan dag Bij het opruimen van mijn kamer werd ik geconfronteerd met één van de meest tragische teleurstellingen in mijn leven. Ik kwam een boekje van schots en scheef aan elkaar geniete A4’tjes tegen. Ik sloeg het boekje open en de taalfouten in het feloranje kinderlijke handschrift deden pijn aan mijn ogen. Op de voorkant