Zweethandjes in de auto

Tamara zoekt elke maand een uitdaging op. Dit keer besloot ze haar rijangst aan te pakken…

Met trillende zweethandjes zit ik in de auto. “Tamaar, rustig blijven. Koppeling indrukken, sleutel omdraaien, in z’n 1 en gaan.” Een rij auto’s verzamelt zich achter mij, en terwijl mijn rijinstructeur in de spiegel de chauffeur in de auto achter mij probeert te kalmeren, probeer ik voor de derde keer de auto achter dit groene stoplicht vandaan te krijgen.

Maanden en maanden durfde ik de stap niet te nemen. Dit doemscenario zat vast in mijn hoofd. Ik riep tegen iedereen dat ik nog geen rijles wilde volgen. Ik raakte al gestrest als ik er aan dacht. Ik had ondertussen al wel mijn geld bij elkaar gespaard en ik had geen smoesjes meer om het niet te doen. Dus daar zat ik dan, op zaterdagochtend, op de bank te wachten tot de lesauto ons hofje in zou rijden.

Met mijn vader houd ik een geforceerd gesprekje over je zenuwen onder bedwang houden, terwijl ik een zwarte auto met een blauw bordje op het dak de parkeerplaats op zie rijden. Mijn hart voel ik opeens overal bonken. Terwijl ik mezelf moed inpraat lach ik nog even naar mijn vader alsof ik niet onderweg ben mezelf overhoop te rijden.

En daar staat de rijinstructeur dan, een vriendelijke man die me haarfijn uitlegt hoe je moet gassen, schakelen en remmen, terwijl ik nog zit te rommelen met mijn spiegels (die verrekte dingen zitten echt nooit goed!!). Ik denk dat ik hem na een tijdje erg wazig aan zat te kijken want hij zegt: “We gaan het gewoon proberen, rij maar weg!”

“Ik wist een half uur geleden niet eens waar het gaspedaal zat”

De paniek slaat gelijk toe, mocht ik al meteen zelf rijden? Gelukkig mag ik op de parkeerplaats nog wel even de rem uitproberen. Les 1, duw het rempedaal zachtjes in. Dat bespaart je een stel gekneusde ribben. Voor de rest valt het erg mee, dus ik mag gelijk een stukje snelweg meepakken. Ik wist een half uur geleden nog niet eens waar het gaspedaal zat, maar hey who´s counting? Ik zit vrolijk een paar vrachtwagens voorbij te gassen, en het gaat helemaal lekker. Dan zegt mijn rijinstructeur: “Tamara, je weet dat de snelheidslimiet hier 100 is hè?” Mijn blik dwaalt even af naar de snelheidsmeter, die 130 aangeeft. Ik grinnik even (dat klinkt leuk, maar het klonk meer als een knor) en laat gelijk het gas los. Misschien moet ik toch nog maar een paar lesjes volgen…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.