Ongehoord! Dat vindt Jesse van Maanen van de situatie in de gesloten jeugdzorg. Met zijn gelijknamige muziekdocumentaire geeft hij deze kinderen een stem. Rappen, filmen, een eigen bedrijf starten.. Er is maar weinig dat de eenentwintigjarige journalistiekstudent niet kan. En dat terwijl hij een waterdichte constructie moest bedenken om deze vorm van afstuderen erdoorheen te krijgen.
Visuele EP
“Ik had al langere tijd een duidelijk idee over wat ik wilde maken als afstudeerproduct. Dat zou een visuele EP of muziekdocumentaire moeten worden! Ik heb wel stagegesprekken gevoerd, maar zo’n product kreeg ik er niet doorheen. Uiteindelijk heb ik met mijn afstudeerbegeleider een constructie bedacht dat mijn idee ondersteunt. Daardoor moet ik wel meer meters maken. De productie maak ik nu vanuit mijn eigen onderneming en in samenwerking met Rens Klootwijk Productions.”
Interesse
Van kinds af aan is Jesse bekend met de jeugdzorg. “Niet dat ik er zelf in zat, maar mijn ouders werken in die doelgroep. Als ik thuiskom dansen er zes kleine kinderen om me heen, want mijn moeder en zus hebben samen een gezinshuis. De jeugdzorg heeft me altijd al geïnteresseerd en de verhalen van de kids grijpen me aan.”
“Ik geloof in mijn productie en in de relevantie ervan!”
Verhaal
De muziekdocumentaire bestaat uit rap en creatieve video’s. “Mijn research heb ik vertaald naar muziek. Ik heb bijvoorbeeld een meisje van inmiddels zestien geïnterviewd die amper twee weken vrij was van de gesloten jeugdzorg. Haar verhaal ga ik in een rap vertellen. Ook komen er deskundigen over dit onderwerp aan het woord. Uiteindelijk zijn er vier nummers met informatie waarin het verhaal van Sasha centraal staat.”
Research
“Tijdens mijn research kwam ik erachter dat veel jongeren zich niet gehoord voelen. En in mijn optiek is het ongehoord wat er gebeurd in de gesloten jeugdzorg. Vandaar de naam. Gelukkig is de media-aandacht voor dit onderwerp toegenomen en voert Het Vergeten Kind er campagnes voor. Ik draag graag mijn steentje bij aan de informatiestroom en de kritische kijk op dit thema.”
“Deze vorm van journalistiek doet je meer. Het is confronterend.”
Zijn enthousiasme werkt aanstekelijk. Uit de zelfverzekerde manier waarop hij spreekt, blijkt dat hij weet waar hij het over heeft. “De kinderen in gesloten jeugdzorg zitten daar, omdat ze bijvoorbeeld suïcidaal zijn of niet in reguliere gezinnen te houden zijn. In de gesloten jeugdzorg kom je in kale cellen terecht en soms zelfs in isoleercellen. Er is een strikte routine. Ongeveer achttienhonderd kinderen verblijven in de gesloten jeugdzorg.” Dat getal hing nog een tijd rond in de lucht.
Cultura
Hoewel hij veel hooi op zijn vork heeft genomen en toegeeft dat het hectisch is, blijft hij positief. “Ik geloof in deze productie en de relevantie ervan! Dat is mijn motief. Deze vorm van journalistiek doet je meer. Het is confronterend en zet je op scherp! Ik zou het tof vinden als er veel mensen naar de muziekdocumentaire komen kijken! Die is 8 juli te zien in Cultura in Ede.” Komt dat zien!