Ik verklaar mijn nee tegen die van Nashville – COLUMN

Van Gereformeerde Gemeente tot Vrij Evangelisch waren ze. De handtekeningen onder de Nederlandse Nashville-verklaring, een pamflet dat homoseksualiteit, biseksualiteit en transgenderschap aanvalt als ‘misvorming van seksuele verlangens’ en min of meer zegt dat deze ‘gevoelens’ weg te nemen zijn als je maar hard genoeg bidt.

Mijn lippen staan strak op elkaar. Mijn ogen rollen bijna van verbolging uit mijn kassen en mijn stem wordt steeds luider met elke getekende naam die ik hardop aan mijn ouders voorlees. Dit gaat verder dan een mening. Dit is een oorlogsverklaring. “Dat standpunt is vrij heftig Daan”, zeg ik tegen mijzelf. Maar is dat wel zo. Dit pamflet is een directe aanval op wie ik ben. Een degradatie van mijn identiteit. En voor die identiteit heb ik hard moeten vechten.

Want achter elke persoon die anders is dan de menigte schuilt een verhaal. Mijn verhaal is gevuld met depressie, zelfhaat, angst en onzekerheid over mijn identiteit. Hard heb ik moeten vechten om uit de kast te komen en het was alles behalve makkelijk (#SorryJohan). Ik heb zo hard moeten vechten door de christelijke omgeving waarin ik leefde. Ik ben opgevoed in een gereformeerde wereld waar homo zijn iets is wat je niet mag zijn. Het is min of meer een gegeven dat homo zijn fout was en was dus nooit een vraag om te beantwoorden. Wat volgde was jarenlange angst en zelfhaat. Ik balanceerde zelfs op het randje van (over)leven en zelfdoding. En nee, ik zit nu niet in de slachtofferrol. Het zijn simpelweg feiten. Het is mijn verleden. Een verleden wat mijn toekomst voor altijd gekleurd heeft. Ik moest leren mijzelf te accepteren omdat mijn wereldje het tegenovergestelde doet. Ik moest sterk worden omdat ik anders af wordt gebroken. Elke dag vecht ik om gelijk te zijn. Elke dag moet ik bewijzen waarom ik gelijke behandeling verdien. Ook, nee juist in christelijke kring. En ik ben niet alleen. Duizenden christelijke LHBT’ers moeten dit elke dag weer doen. Het zuigt energie en is vermoeiend. Maar het is het waard omdat er veel mensen zijn die bereid zijn te luisteren. En hoe meer ik mezelf accepteer zoals ik ben, hoe beter mijn wereld wordt.

Voor mij had zo’n hulpverlener het laatste zetje naar zelfmoord gegeven

En dan gebeurt dit. Een verklaring van een groep (witte, heteroseksuele) mannen die hiermee miljoenen mensen bereiken, waaronder honderdduizenden LHBT-jongeren. Ondertekend door onder andere mensen die met jeugd werken. Kwetsbare jeugd. Jongens en meiden (of anders identificerend) die niet weten wat ze met zichzelf aan moeten en dan blootgesteld worden aan iemand die achter dit pamflet staat. Voor mij had zo’n hulpverlener het laatste zetje naar zelfmoord gegeven. Dit pamflet is meer dan een stap terug in de tijd. Het iets dat mensen onder elkaar nog meer verdeelt en haat spreidt. Ondertekent door een man die staat voor het gezin als hoeksteen van de samenleving. Hoe brengt dit gezinnen nader tot elkaar, Kees?

Er is gelukkig ook nog een goede kant aan dit vreselijke pamflet. Ik heb meer dan ooit de ware kleuren van de mensen om me heen gezien. En het is prachtig om te aanschouwen. Ik kreeg mailtjes, appjes, reacties en telefoontjes van mensen (christenen, jawel) die zich absoluut niet in dit pamflet konden vinden en wilde laten weten dat ze achter me stonden. Ik hoop dat dit het geval voor meer mensen was die zich onder de kleurrijke LHBT letters scharen. Want hoewel dit pamflet bedoelt was om “het kaf van het koren te scheiden”(om in Bijbelse termen te blijven). De opstellers zijn God niet. En volgens mij staat Zijn handtekening er niet onder.

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.