“Ik moet het weten!” Achter mijn laptop zit een gefrustreerd mens met ogen rood als een tomaat en een gezicht zo bleek als de lucht in januari. Deze persoon is niemand minder dan- ik denk wij allemaal. Ik betrap mezelf in ieder geval regelmatig op deze pose. Wanneer ik een bevestiging van een bestelling verwacht, een cijfer, of iets anders dat mijn leven minimaal kan valideren of verbeteren. En met deze diagnose heb ik er weer een nieuw probleem bij: FOMO.
‘Fear Of Missing Out’ is één van de nieuwere aanwinsten in de reeks problemen in onze huidige maatschapppij. Sherry Turkle gebruikt het woord ook graag. Ze is professor aan de MIT en heeft onderzoek gedaan naar FOMO. Ze schrijft “We don’t want to wait anymore because we don’t have to” waarmee ze doelt op de apparaatjes die we onlosmakelijk verbonden in onze broekzak dragen. Symptomen zijn dat we 24/7 bereikbaar zijn maar geen ‘echt’ contact meer hebben met elkaar. “Onzin natuurlijk. Het zal wel meevallen” totdat ik mezelf een keer betrapte in de ‘ik-moet-het-weten positie’.
De wereld verwacht van mij dat ik constant online ben
Mijn leven draait meer om mijn telefoon dan ik denk. En dan vooral wat erop gebeurt. Ik raak in oprechte paniek als de wifi wegvalt en ik niet meer op Social Media kan kijken. Helemaal als dat op een plek is waar het alternatief is om met mensen te praten waar ik niet mee wil praten. In een wachtkamer bijvoorbeeld. En ik ben niet de enige die zijn schermpje net iets teveel waardeert. Uiteraard is dit een bekend fenomeen onder jongeren, maar menig leeftijdsgenoot weet te vertellen dat moeder- of vaderlief gerust voor het eten vertelt dat er geen mobiele telefoons aan tafel mogen. Vervolgens pakken ze zelf hun telefoon er meteen bij als er een piepje klinkt. “Maar het is belangrijk” zeggen ze dan. Het is officieel: We zijn in de ban van FOMO!
Radicaal van FOMO af komen lukt niet. Dat is zeker. Na een dag bewust zonder telefoon te hebben geleefd voelde ik me gemarteld. Elke keer als ik naar mijn broekzak greep pakte ik alleen maar leegte beet. Het is een raar moment wanneer je realiseert dat je een object zo erg kunt missen. Ik deed ook de ontdekking dat wereld van me verwacht dat ik constant online ben. Dat moet dan maar. Blijkbaar ben ik nodig. En dat gevoel is ook wat waard, hoewel ik zonder de stress zou kunnen.
Gelukkig zijn er niet alleen maar zwarte wolken aan de hemel. We blijven mensen en dat we sociale wezens zijn bewijst dat we niet in onze FOMO kunnen blijven hangen. Ik heb hier geen keihard bewijs voor, meer een gezonde hoeveelheid optimisme en vertrouwen in mezelf en mijn omgeving. Na een dagje in de digitale stress gezeten te hebben ben ik altijd weer blij als mijn huisgenoten thuis komen en ik met ze kan lachen, eten en kaarten. Al heb ik nog zoveel stress gehad die dag door mijn omzwervingen in de digitale wereld, ik ga altijd weer blij naar bed als ik huisgenoten, vrienden of familie in persoon heb gesproken. Daar kan geen Whatsappberichtje tegenop.