“Guilty pleasures zijn voor mij meer pleasures”

“Zet anders wat van jouw muzieklijst aan, Daan.” De zin bereikt in slow-motion mijn oren. Opeens gutsen de druppels van mijn voorhoofd en draai ik met een hele enge nerveuse glimlach mijn hoofd. Ik moet voorkomen dat mijn muziek beluisterd wordt. Het is té gênant. Mijn naam is Daan en ik heb de muzieksmaak van een ‘basic bitch’.

Mijn muziek martelt

‘Guilty pleasures’ zijn voor mij meer ‘pleasures’. Geef mij maar musicaltracks, Disneyliedjes en Taylor Swift (De grootste guilty pleasure van allemaal). Ik kan het niet helpen. Ik ben een basic bitch, ik geef het toe. Bij de Starbucks bestel ik nog net geen ‘Pumpkin Spice Latte’, maar wat muzieksmaak betreft ben ik net een veertienjarig meisje. Soms denk ik dat ik een interventie nodig heb. Het begint ernstige vormen aan te nemen.

Op vakantie met mijn vrienden (die net als ik rond de 22 jaar zijn), werd er gevraagd of ik ook wat in de wachtrij van de playlist wilde zetten. We waren op weg naar Frankrijk en hadden nog zeker een uur of zes aan autoreizen te gaan. Die zes uur zijn mijn vrienden gemarteld met non-stop RuPaul songs, muscialtracks en Disney ballades die ik uiteraard naar hartenlust meezong. Logischerwijs ben ik nu verbannen van de playlist.

Ik schaamde me voor mijn muzieksmaak omdat ik me voor mezelf schaamde

Dus ik houd mijn muziek liever voor mezelf. Ik neurie mee op de fiets en geef melodramatische performances voor mijn spiegel. Als iemand vraagt om mee te luisteren lieg ik dat ik het smerig vind als iemand een oortje van mij in doet (wat een halve leugen is, weet je wel hoe smerig oren zijn?!) Allemaal uit de overweging dat het beter is voor de mensheid dat ik niet bepaal welke muziek wordt gespeeld.

Welke muziek is wel oké?

Moet ik me schamen? Is het zo erg om niet van Eminem maar van Todrick Hall te houden? (Als je die niet kent, zoek hem op! Hij is fantastisch). Ik dacht altijd van wel. Niets was minder waar. Waarom zou ik moeten houden van techno, rap en dance? Maakt me dat cooler? Wat is ‘cool zijn’ überhaupt? Moet ik dan houden van klassiek, jazz of rock? Maakt me dat volwassener? Niemand geeft meer levenslessen mee dan Katy Perry in ‘By the Grace of God’, dus nee.

Uiteindelijk komt het neer op smaak en op wat je van jezelf vindt. Ik schaamde me voor mijn muzieksmaak omdat ik me voor mezelf schaamde. Nu houdt dat mij niet meer tegen. Wat anderen van mijn muziek denken moeten ze lekker zelf weten. Ik ga er niet minder Meghan Trainor van draaien. Mijn huisgenoten en vrienden dealen er wel mee. Ze houden van mij, dus tolereren ze mijn muzieksmaak al is dat niet altijd hun favoriete genre.

Soms wel. Tijdens het afwassen bij ons in huis wordt ‘de foute lijst’ gedraaid. Een pareltje met voor ieder wat wils. Ik rol met mijn ogen als André Hazes voorbij komt, en iemand anders weer als Frozen door de keuken galmt (hoewel dat ook kan komen door mijn performance die ik erbij lever). Wat ons bindt zijn de legendarische, oorstrelende gezangen van K3. Als die in de playlist verschijnt wordt het volume omhoog gegooid en horen de buren een oorverdovend geschreeuw van ‘Alle Kleuren van de Regenboog’.

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.