Op zaterdag 7 oktober vuurt Hamas raketten af op Israël. Meerdere aanvallen van Israël en Hamas volgen daarna, met als resultaat meer dan 3850 doden in totaal. Eva Stronkhorst zou 4 maanden lang haar minor volgen in Israël. Door de uitbraak van de oorlog gaat dat niet meer door. Eva vertelt hoe het was voor haar om dit nieuws te ontvangen.
“Ik was op kringweekend met mijn dispuut. Met andere woorden, een weekendje weg met een klein groepje van mijn studentenvereniging. Overal om me heen was het gezelligheid en chaos. Zaterdagochtend werd ik wakker om 8 uur en ik zag rond die tijd het eerste nieuwsbericht over Israël. Daarin stond dat er een raket was afgevuurd waarbij 1 persoon om het leven was gekomen. Ik ben verdergegaan met de dag, maar later toen ik het nieuws nog een keer checkte waren er meer aanvallen geweest en nog meer doden gevallen. Toen begon ik bij mezelf na te denken: dit is niet zomaar een aanval.”
‘Toen brak ik gewoon’
“Het was zo dubbel. In eerste instantie leef je mee met wat er daar gebeurt, dat speelde bij mij het meest. Ik weet nog dat ik zaterdagavond een bericht las over ouders die op zoek waren naar hun vermiste kinderen. Toen brak ik gewoon. Ik ben naar buiten gelopen en heb daar keihard lopen huilen. Ik vond het zo erg wat daar allemaal gebeurde. En natuurlijk huilde ik daarom, maar op de achtergrond speelt dan ook de vraag: hoe zal het voor mij uitpakken?”
“Dat besefte ik maandag. Ik werd gebeld door Hendrie, mijn buitenlandcoördinator. Hij vertelde mij in dat telefoongesprek dat mijn minor is Israël definitief niet doorging. Het was niet veilig genoeg voor de CHE om ons weg te sturen. Op dat moment was het al code oranje dus ik had ook wel verwacht. Maar eigenlijk begint dan pas de rest van je proces. Dan denk je: oké, en nu?”
‘Ik wist niet of ik nou mocht huilen of niet’
“Ik kreeg echt zó veel appjes en belletjes die dag. Ik werd gewoon overspoeld. Ik kon op een gegeven moment ook niet meer reageren. Ik weet nog dat ik heel verdrietig was toen, maar dat ik niet wist of ik nou mocht huilen of niet. Mag ik deze pijn voelen? Want in Israël is er pas echt leed. Ik heb uiteindelijk veel met de mensen om me heen kunnen kletsen en dat hielp wel. Bij hen mocht ik gewoon een potje huilen.”
“Het is nog steeds mijn droom om in het buitenland te studeren. Dus mijn huisgenootje, met wie ik oorspronkelijk naar Israël zou gaan, en ik zijn aan het kijken of we eventueel studievertraging willen oplopen zodat we nog steeds in het buitenland kunnen studeren. Misschien over een paar maanden al of misschien pas over een jaar.”
“Ook al zit ik nu niet in het buitenland, wat super spannend zou zijn, mag ik hier nu wel in Nederland zijn met blijkbaar zoveel mensen die om mij en mijn veiligheid geven. Ik heb het gevoel dat God een ander plan voor me heeft en daarom ben ik veel aan het bidden.”
Namens Eva en de gehele Ad Rem redactie wensen we alle nabestaanden veel sterkte.