Als je goed kijkt, zie je mij (rechtsachter op de foto) moeite doen om boven het hoofd van een Georgisch meisje uit te komen. Hier staan we in de woonkamer van twee van mijn filosofiedocenten. Ze zijn met elkaar getrouwd. Elke dinsdag stellen ze hun huis open aan studenten, om samen te filosoferen! Dat verklaart dan misschien ook onze bedachtzame blikken. Bijzonder, toch?
”Hey, are you searching for the philosophy teachers?” Opeens werd ik aangesproken door een man die dicht bij het huis stond waar ik zoekend om me heen keek. ”They live next door”, zei hij. Het was de eerste keer dat ik de veelbesproken ‘Philosophy Night’ zou bijwonen. In Litouwen was ik. Klaipėda om precies te zijn, een stadje aan de kust. Ik studeerde aan een internationale universiteit. Omdat het een liberal arts schoolsysteem heeft, wat (te kort door de bocht) betekent dat je zelf wat specifieke vakken kan samenstellen, was het mogelijk voor mij om niet alleen ‘Introduction to Philosophy’ te kiezen, maar ook ‘Jesus as Philosopher’ als lessenreeks bij te wonen. Tijdens het volgen van deze vakken hoorde ik al het een en ander over het samen filosoferen bij twee filosofiedocenten thuis. En laten dat nu net de twee docenten zijn die ik voor die vakken heb.
Maar laten we weer even teruggaan naar die eerste avond, de avond dat ik in het diepe sprong. Hoewel Google Maps me toch deels had teleurgesteld, zorgde de buurman ervoor dat ik uiteindelijk toch bij het huis in kwestie terechtkwam. Ik liep door een poortje de voortuin binnen en kwam erachter dat de deur open was. Ik kon zo naar binnen lopen. Ik kwam in een halletje waar ik alleen een stel schoenen zag staan, wat maakte dat ik ook maar besloot de mijne uit te doen. Verderop hoorde ik al wat bekende stemmen, wat mij geruststelde: ik was daadwerkelijk het goede huis binnengestapt.
Ik liep de woonkamer binnen en begroette iedereen netjes met een hand. Ik ging het kringetje af. In plaats van voor de klas, zag ik de leraren nu in hun eigen woonkamer. Niet staand, maar zittend. In een kringetje. De vrouw zat te breien. Met behulp van een bank, stoelen en wat kleedjes werd een kring gevormd, de kring waar ik voor die volgende om en nabij 100 minuten mee zou gaan filosoferen. De sfeer was prettig, maar er was ook ruimte voor uitdaging. En uitgedaagd werden mensen zeker. Met een internationale groep studenten, plus de twee docenten uiteraard, leek er een extra dimensie aan het gesprek te zitten; vanuit verschillende culturen kan je tot veel nieuwe inzichten komen!
Maar laten we even een stapje terug gaan. Het is namelijk best gek om erover na te denken bij je docent thuis te komen, toch? Wat zou ik er van vinden als iemand van de CHE dit zou doen? Hier in Nederland had ik het misschien wel raar gevonden. Maar waarom? In Litouwen scheen het heel gebruikelijk te zijn om op dinsdagen als student met interesse in filosofie naar deze docenten toe te gaan. En het was ook helemaal niet gek. Het was eigenlijk heel leuk om niet alleen met elkaar te kunnen zijn en goede gesprekken te voeren, maar daarnaast ook nog eens lekker fruit te kunnen eten. En niet alleen fruit, maar ook een zelfgemaakte ‘toffee bar’. Dat was echt lekker!
Waar wil ik heen met dit verhaal? Waarom vertel ik je dit? Litouwen heeft me in laten zien wat de waarde is van samen zijn. Ik heb ervaren hoe vet het is om docenten te leren kennen buiten de klaslokalen om. Ik heb ontdekt dat je samen, door middel van gesprek, zo veel verder kan komen dan in je eentje. En ik heb het verlangen om hier ook meer ruimte voor te maken in Nederland. Daarom ben ik nu ook in Amersfoort een klein filosofieclubje gestart, om datgene wat ik in het buitenland heb ontdekt, te implementeren in mijn leven hier; samen zijn en samen groeien. Zo geloof ik ook dat het mogelijk is hier meer ruimte voor te maken op de CHE, voor community. Ik wil niet zeggen dat het er niet is, maar ik ben ervan overtuigd dat er een sterker community gevoel gecreëerd kan worden. Wanneer docenten en studenten met elkaar, of onderling, meer de verbinding opzoeken. Als er meer wordt gekeken naar toegankelijke, laagdrempelige mogelijkheden om van elkaar te leren, zoals zo’n Philosophy Night, dan kunnen er mooie dingen ontstaan. Je kan op een andere manier de verbinding met elkaar aangaan.
Docenten: kijk naar studenten die passen bij een mogelijk idee dat je nu al wellicht hebt voor een boekenclub, filosofieavond of bijbelstudiegroep.
Studenten: kijk naar docenten met ditzelfde idee.
Ik geloof dat juist die verbinding tussen generaties een extra dimensie kan toevoegen aan iemands leerproces. Juist ook buiten de officiële lesuren om. Nou. Ga daar maar eens over verder filosoferen! En vergeet dan niet wat mensen bij het proces te betrekken 🙂