Vlaggen kleuren de straten rood-wit-blauw, tassen bungelen aan de stok. Achter de deuren klinkt gejuich en wordt er door minderjarigen flink gedronken en gefeest. “Ach, ze zijn geslaagd. Voor deze ene keer mag het”, vinden de ouders. Het is weer die magische tijd van het jaar: examenfeesttijd!
Een aanloop naar de vrijheid
Vóór het feestgedruis vindt het écht belangrijke evenement plaats: Het slagen. Ook in mijn ouderlijk huis was de spanning te snijden. Zuslief zat al dagen te wachten op het verlossende telefoontje. Ondertussen maar een keertje zwemmen om even de spanning te vergeten, twijfelachtig over het examenfeest: “is er straks wel reden voor een feestje?” Bij moeders leek de spanning nog hoger, gezond verborgen onder een laagje aansporend vertrouwen naar mijn zusje toe: “Je slaagt vast wel! We gaan gewoon een feestje vieren en taart halen.” Waarop mijn zusje alleen maar bezorgd kan antwoorden met: “Maar wat als ik niet slaag?” “Dan eten we de taart alsnog huilend op”, verzekert moeder de ongeruste examenkandidaat van enige troost.
De bewuste middag breekt aan. Altijd weer die eeuwige verwarring: “bellen ze nu als je geslaagd bent of juist niet?” Het antwoord maakt niet uit want als de tijd tussen één en drie verstreken is wordt alsnog zenuwachtig naar elkaar gekeken: “Ben ik geslaagd? Waarom bellen ze niet? Ik kan toch nooit geslaagd zijn?” De site wordt gecheckt, harten bonzen in de keel: “Ik ben geslaagd! Het is echt waar!”
Dus is er feest. Taart wordt gekocht en familie en vrienden worden van zolder gehaald. Dansen, bier, wijn, alles! Opeens is er geen druk meer. Alles is klaar en gedaan. Na het ritueel verbranden van de schoolboeken komt toch die volgende vraag: En nu?
Ja het is eng, nou en?
In een klap is de zomervakantie voorbij. Mbo, hbo of uni. Het maakt niet uit. Je bent een stap verder. Het nieuwe cursusjaar begint en je voelt je opeens weer een brugger. Iedereen lijkt ouder, groter en zeker van zichzelf. Is waarschijnlijk ook zo. Het gebouw is weer net zo groot als vijf jaar geleden, toen je de middelbare school voor het eerst binnenliep. Geen idee waar de lokalen zijn en welke vakken je krijgt. Alles is nieuw.
Toch is er iets anders dan op de middelbare. Hoe je gewaardeerd wordt ligt niet aan hoe stoer je kunt doen, maar hoe zeker je in jezelf bent. In je klas zitten mensen die misschien wel tien jaar ouder zijn. Docenten stellen zich bij voornaam voor en je wordt zelf geacht naar de lessen te gaan en je huiswerk bij te houden. Je doet meer in één blok dan je in je hele examenjaar hebt gedaan maar op een gekke manier kun je het prima aan.
Ja, de volgende stap is eng. Misschien wil je de eerste weken liever terug naar waar je eerst was. Bekende omgeving, bekende mensen, bekend systeem en een duidelijke hiërarchie. Dat is er niet meer. Wat overblijft is vrijheid. Vrijheid om zelf in te vullen wat je doet met je tijd. Vrijheid om te ontdekken wie je bent en wat je eigenlijk wilt met je leven. Dus welkom in de volgende stap, je hebt het verdiend.