Zijn liefde voor reizen en het buitenland brengen hem op de mooiste en bijzonderste plekken. Hendrie van Maanen (44) gaf een aantal jaar les in Thailand, woonde daar met zijn gezin, maar nu is hij weer gesetteld in Nederland. Toch heeft die Aziatische cultuur een plek veroverd in zijn hart. “Het is een lastige cultuur om in te werken, maar om er te wonen is het fantastisch. De mensen glimlachen daar gewoon altijd.”
Hendrie is docent in hart en nieren. Al twintig jaar is hij actief in het hoger onderwijs, dat is zijn passie. “Het begon al in mijn studententijd. Ik zat samen met een groep vrienden te praten en te discussiëren, we hadden een soort clubje, toen er iemand kwam binnenlopen en vroeg of een van ons les wilde geven aan een instituut. Ik dacht gelijk ‘ja, dat wil ik wel’. Als twintigjarige student ben ik toen begonnen met lesgeven, dat ging met vallen en opstaan, maar ik ben het altijd met heel veel plezier blijven doen.”
“Je komt terecht in een heel andere wereld”
Van Maanen gaf al regelmatig les op buitenlandse universiteiten en scholen. Omdat zijn vrouw voor haar werk ook vaak actief was in het buitenland, hoefden ze niet lang na te denken toen er werd gevraagd of hij les wilde geven aan het McGilvary College of Divinity in Chiang Mai, Thailand. “Mijn vrouw en ik hebben altijd gezegd dat als zoiets op ons pad zou komen, we het zouden doen. Dus we gingen. Ook onze twee dochters gingen mee. De oudste was 2, de jongste 3 maanden toen we in het vliegtuig stapten.” Ruim 3 jaar lang gaf hij les in Thailand. “Je komt terecht in een heel andere wereld. Er heerst een schaamtecultuur. Zo moest ik een groep Thaise studenten coachen die de Engelse taal niet onder de knie hadden. Ik gaf aan dat dat niet ging werken, maar ik moest het doen. Wat bleek, ik was ingeroosterd door de oudste collega van het college. Mijn leidinggevende durfde daar simpelweg niet tegenin te gaan. Het is echt een uitdaging, maar zo ontzettend leuk en leerzaam.”
In 2016 vloog het gezin terug naar Nederland. Niet geheel vrijwillig, maar wel noodzakelijk. Omdat Hendrie’s oudste dochter erg ziek werd, was een terugkeer uiteindelijk onvermijdelijk. “Haar longen konden niet wennen aan het Moessonklimaat. Ze kreeg vier longontstekingen in drie maanden tijd. Toen moesten we gewoon terug.” Hij woont nu weer in Ede, maar na de terugkomst in Nederland heeft Hendrie met zijn gezin eerst een tijd op een landgoed ergens in de Achterhoek gewoond. “We wilden echt even in ons eigen coconnetje leven. Rustig settelen en weer wennen aan het leven in Nederland.”
“Ik hoop dat de mooiste dag nog komt”
Naast zijn passie voor lesgeven, zit Hendrie graag op de fiets. Een racefiets wel te verstaan. “Toen ik jonger was heb ik ook wedstrijden gefietst.” Of hij ooit heeft gewonnen? “Ben je gek. Daar moet je veel te veel voor opgeven. Ik doe het voor m’n lol.” Naast fietsen houdt hij van lezen, is hij betrokken bij een filosofisch café en is hij een echte huisvader. “Als ik thuiskom uit m’n werk, drink ik eerst een glas wijn samen met mijn vrouw. Het leven vieren met mijn geliefde en mijn kinderen is heel belangrijk voor mij.”
De mooiste dag van zijn leven? “Natuurlijk heb ik al heel veel prachtige dagen meegemaakt, de geboorte van mijn kinderen en mijn huwelijk, maar er is nog zoveel meer. Ik hoop dat de mooiste dag nog komt.” Een bucketlist heeft hij niet, liever kijkt hij wat er op zijn pad komt. “Ik vind bucketlisten echt afschuwelijk. Voor mij gaat het niet zozeer om bijzondere dingen doen, maar om de onverwachte ontmoetingen met mensen. Die kunnen zo verrijkend en verlichtend zijn, daar word ik gelukkig van. Een ontmoeting met een wildvreemde kan dan zomaar de mooiste dag van je leven worden.”