“Iedereen heeft recht op de zorg die ze nodig hebben”

Het nieuwe schooljaar is begonnen en daarmee lopen er ook nieuwe eerstejaars rond op de CHE. Alhoewel, niet alle eerstejaars zijn helemaal onbekend met de school. De zeventienjarige Ruth Oost vertelt over de studieswitch die ze maakte. Van een studie met de focus op geestelijke zorg naar een studie over lichamelijke verzorging. Hoe zit dat?

Ruth lacht en vertelt moeiteloos over het eerste jaar van haar vorige studie. “Je leert zoveel over jezelf bij Social Work. Dat is niet altijd chill, maar wel goed. Ik weet nu echt wat ik aan mezelf heb. De eerste weken kreeg ik bijvoorbeeld een shitload aan opdrachten over me heen. Ik ging op kamers en ik studeerde aan een nieuwe school. Dat waren stressvolle factoren. Maar ik heb ervan geleerd. Social Work is echt een leuke studie en ik voelde me er thuis.”

“Ik had geen idee wat ik ermee wilde worden”

Dat laatste is een opmerkelijke uitspraak voor iemand die met een studie gestopt is. Ruth haalt haar schouders op. “Het is zeker geen weggegooid jaar. Ik ken mijn zwakke en sterke punten nu. Het is meer dat ik op de opleiding iets miste. Het was heel theoretisch en ik miste het om ook wat met mijn handen te doen. Bovendien bleef mijn toekomstbeeld vaag. Ik had geen idee wat ik ermee wilde worden.”

Ambulance
Als haar wordt gevraagd of ze dat beeld nu wel helder heeft, begint ze te stralen. “Ik wil op de ambulance. Mijn oma deed dat vroeger ook en als kind vond ik dat al heel cool. Dat beeld is me altijd bijgebleven. Dat is ook de reden dat ik van opleiding geswitcht ben. Ik volg al een tijdje een ambulanceprogramma uit Australië, iets van Ambulance down under. Ik zat op de bank, keek dat programma en opeens overviel me een bepaald gevoel dat me niet meer losliet. Ik dacht: ‘jammer dat ik daar nooit iets mee gedaan heb, maar kan ik daar nu nog iets mee?’ Ik ben diezelfde avond nog gaan googelen naar hoe je een ambulanceverpleegkundige kan worden. Twee dagen later wandelde ik met mijn moeder, dat is iets dat we wel vaker doen. En ik legde haar uit waar ik mee in mijn hoofd zat. Toen zei ze dat God niet voor niets zulke gevoelens geeft en dat ik er het type wel voor ben. Na twee weken hakte ik de knoop door en schreef ik me in bij Verpleegkunde.”

Medisch
“Ik dacht dat ik bij een medische studie vooral lijstjes met ziekten uit mijn hoofd zou moeten leren en dat leek me niks. Daarom heb ik er nooit verder over nagedacht. Maar de praktijk blijkt anders, want ik kan nu heel veel met mijn handen doen en daarnaast krijg ik theorie. Daar zit ook een groot menselijk aspect in. Als verpleegkundige ben je namelijk ook een halve social worker.”

Praktijklokalen
Ruth staat op van onze interviewplek in het Atrium en gaat op weg naar de praktijklokalen van Verpleegkunde. “Ze zijn net nieuw. Echt mooi!” Grappend zegt ze erachteraan: “We moeten er helaas wel twee trappen voor op.” Ze loopt het lokaal binnen en draait een rondje in het midden. “Dit is het!” zegt ze terwijl haar ogen schitteren.

“Stiekem droom ik ervan om mensen in een gek indianenkamp te helpen”

Indianenkamp
“Weet je,” zegt ze dromend, “het is het meest haalbaar dat ik ambulanceverpleegkundige wordt. Daar ga ik voor en dat zou ik echt heel leuk vinden. Maar stiekem droom ik er ook van om bijvoorbeeld in een gek indianenkamp mensen te helpen.” Ze lacht bij die gedachte en voegt nog een laatste belangrijke opmerking toe: “Uiteindelijk vind ik dat iedereen recht heeft op de zorg die ze nodig hebben.” En of dat nou via Social Work, Verpleegkunde of een andere studie gaat, Ruths hart brandt van passie om mensen te helpen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.