Opa&Opa dagboek: Gevecht met mezelf

Lieve Opa&Opa,

Vanavond heb ik een echt gevecht meegemaakt met mijn angststoornis en ik ben er stil van. Vandaag moest ik weer terug naar stage in Rotterdam terwijl ik vrijdagavond weer terug was gekomen van Rotterdam. Ik vond het eerst heel lastig, want nu moest ik een week weg van huis. Vandaag had ik een attitude van: ‘ik ga het gewoon doen en niemand die mij stopt.’ Alleen begon ik me ‘ziekig’ te voelen en dat was al een reden voor mijn angststoornis om zijn gezicht te laten zien.

Je weet zelf toch ook wel dat je niet ziek naar Rotterdam wilt reizen. Blijf nou een dagje thuis en dan probeer je het morgen nog een keer.

Misschien hebben jullie je ook soms zo gevoeld Opa&Opa, maar jullie zetten je er snel weer overheen. Ik kan dat niet. Opa O, u zou gelijk tegen mij zeggen: ‘Ah, doe niet zo achterlijk Laura. Dat zijn toch alleen maar gedachtes.’ En dat is ook zo, maar mijn hoofd wilt dat niet geloven.

Door de dag heen, voelde ik mij steeds slechter en moest ik gaan bepalen of ik wel naar stage zou gaan of niet. Uiteindelijk na heel veel praten met mijn ouders en mijn angsten uitleggen, had ik besloten toch te gaan. Ik wou ook gaan, maar mijn gedachtes waren zo sterk.

Mijn moeder, jouw dochter Opa Jip, wou mij wel naar het station brengen. Terwijl we onderweg waren, zat ik met een Engels les die ik nog moest geven in mijn maag. Ik had nog geen idee wat ik ging doen en dat idee gaf me nog meer angst.

Je weet nog niet wat je gaat doen? En je wilt het dan in Rotterdam gaan bedenken? Jij en ik weten toch wel beter! Dat gaat je nooit lukken, dat wordt een hele slechte les en daarom ook een slechte beoordeling.

De ideeën kwamen uiteindelijk toch en dat was fijn. Het gaf me rust voor 2 seconden en toen kwam de stress en de angst om de hoek kijken.

Je mag dan wel ideeën hebben, maar dat betekent niet dat de les al af is. 

Toen we eenmaal bij het station kwamen, was het keihard aan het regenen. Maar dan ook echt… keihard. Mama wou niet dat ik in deze regen liep en vroeg zich af of er een paraplu in de auto was. Ik had er een gevonden, klimmend over de stoelen, maar toen deed ik mijn scheenbeen pijn.

En de gedachte om een enorme paraplu mee te slepen, was ook al te veel. Ik deed de deur open en wilde lopen, maar het kwam er niet. Ik stapte weer terug in de auto en was aan het huilen. Het in- en uitstappen in de auto, was zo’n strijd met mezelf dat ik kortsluiting kreeg in mijn hoofd.

Ik begon keihard te schreeuwen en in dat moment zag ik het Opa&Opa. Ik was aan het vechten en heel hard aan het vechten. Ik moest mijn angststoornis niet laten winnen en ik had nu eindelijk een keer de mogelijkheid om erachter te komen in het moment. Mijn moeder keek mij aan en zei: ‘Komt wel goed.’ Ik stapte de auto uit en liep naar het station.

Toen ik in de trein zat, wist ik dat ik dit moest opschrijven. Mijn eerste oog-in-oogcontact met mijn angststoornis. Ik was bezig met schrijven en het liedje: ‘I Still Have Faith In You’ van ABBA kwam op. En dat liedje is nou een liedje dat me doet denken aan jouw Opa O. Alsof je tegen mij zegt: Ik ben misschien wel weg, maar ik geloof nog steeds in je. Mijn grootste fan. Op dit moment ben ik sterk en trek ik mijn wapenuitrusting aan.

Zijn de gedachtes dan nu helemaal weg? Nee, ze lopen nog steeds door mijn hoofd heen en proberen mij klein te krijgen. Maar dat krijgt deze angst niet voor elkaar. Ik ga dit gewoon doen. Ik weet niet wat de toekomst allemaal gaat brengen, dus ik kan mij er ook geen zorgen over maken. Ik ga gewoon doen en ik zie wel waar het schip strand.

Hopelijk leer ik veel van de leerlingen die in mijn stageklas zitten. Of leer ik nog meer van alles wat er nu gebeurd. Misschien komt het ook wel door de stress van de deadline die er aan komt op school. Ik doe mijn best en meer kan ik niet doen. Ik zal jullie op de hoogte houden. De Groningse nuchterheid van u Opa Jip en het doorzettingsvermogen van u Opa O. Daarmee ga ik deze week in.

Liefs,

Laura, jullie kleindochter

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.