Na wat bemoedigende woorden en een keer diep ademhalen doet ze het. De ober kijkt haar aan en vraagt “wat mag het zijn?” Zonder aarzeling kijkt ze hem recht aan en zegt “een Pinot Grigio alsjeblieft.” De ober stemt toe en loopt terug naar de bar. Ze laat even een zucht en er komt een lachje van victorie op haar gezicht.
Ze heeft zojuist wijn besteld zonder legitimatie. Die had ze thuis laten liggen. Ze vindt dat ze er jong uitziet, dus ze is altijd bang dat ze haar ID moet laten zien. Maar de ober trok haar leeftijd niet in twijfel. En zo kon ze toch nog genieten van haar wijn. Deze bestelling werd mede mogelijk gemaakt door zelfvertrouwen.
Schijt
“Het is niet mijn zaak wat anderen van mij vinden” zei een wijs man ooit. Waarmee hij in één zin het belang van ‘schijt hebben’ uitlegde. Dat is wat mij betreft de eerste stap naar zelfvertrouwen. Het besef dat je nooit controle zult hebben over wat anderen van je denken en dat hun privé gedachten mij helemaal niets aan gaan. Eigenlijk is dat best wel prettig. Dat betekent namelijk dat ik ook niet mijn best hoef te doen om hun meningen over mij te veranderen. Heb je mening maar, die heb ik ook. Zolang je maar weet dat die mening binnen jouw schedel dient te blijven. Makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk. “Maar wat dan als je solliciteert? Of als je je schoonfamilie voor het eerst ontmoet, of, of, of…” Soms moet je ook wat schijt hebben aan de dingen die je over jezelf denkt. Dat nare stemmetje achterin je hoofd maar laten ratelen. Af en toe betrap ik mezelf er op dat ik de grootste zeikerd van iedereen ben. Vaak lukt het dan ook niet om dat stemmetje te negeren. Dan ga ik toegeven aan mijn onzekerheden en kan ik niet zelfverzekerd de deur uit lopen. Dus wat doet deze piekerkampioen dan? Dan fake ik het gewoon.
Fake it till you make it
De deuren zwaaien open. In de deuropening verschijnt een jongen met de schouders recht, borst vooruit en zijn kin omhoog. Hij maakt oogcontact en zegt iedereen die hij kent gedag met een knikje en een laag gebromde ‘Hallo’. Zijn pas is relaxt maar vlug en zijn gezicht relaxt. Dat ben ik. Maar voordat ik mezelf nog meer de hielen lik zal ik als eerste bekennen dat mijn binnenkamer het niet eens is met mijn houding. Vanbinnen heb ik mezelf al tientallen keren verteld dat ik er stom uitzie, dat de mensen die naar me kijken dat doen omdat zij het met die gedachte eens zijn. Dat ik beter rechtsomkeert kan maken en thuis in bed moet gaan huilen met koffie en Netflix. Mijn omgeving heeft echter niets door. Misschien wordt er zelfs positief over me gedacht, maar waarschijnlijk denken ze helemaal niets. De waarheid is dat iedereen veel te druk is met hun eigen leven. Misschien boren ze vanbinnen zichzelf ook wel de grond in. Die gedachte kalmeert mijn storm van angsten meestal wel. En zo niet, dan kan ik op zijn minst de wereld doen overtuigen dat ik dé shit ben. Dat ik precies weet waar ik mee bezig ben. “Never let them see you cry” cliché, maar wijs, want misschien overtuig je jezelf wel en verandert je nephouding in echt zelfvertrouwen. Met een beetje zelfvertrouwen kom je er wel. Al is het maar zoiets simpels als ergens een wijntje te bestellen als je geen ID bij de hand hebt.