Goeie foto’s, hè? Hier zie je mij (in het roze) samen met mijn kamergenoten op de foto staan. ‘Kamergenoten?’ hoor ik je zeggen. Ja, inderdaad: kamergenoten, en geen huisgenoten. Zo bracht ik mijn semester in Klaipėda, een stadje gelegen aan de Litouwse kust, door met drie andere studenten in ‘mijn’ kamer.
“Is dat wel iets voor jou, Mees?” vroeg m’n moeder, “Je hebt wel altijd je eigen plekje nodig gehad om tot rust te komen..” Ik zou de eerste helft van dit schooljaar een minor volgen in Israël, maar nu dat helaas niet meer doorging wilde ik op zoek gaan naar een alternatief. Ons werd vanuit de CHE nog de optie gegeven alsnog naar het buitenland te gaan, maar dan het semester d’r op. Toen ik vertelde over LCC International University in Litouwen wisten mijn ouders oprecht niet zo goed of dat wel een goed idee was. Een kamer delen met drie anderen.. Ik heb altijd een vol hoofd gehad, en juist een eigen kamer is dan inderdaad hetgeen wat ik daar misschien echt zou gaan missen.
Waarom zou ik het voor mezelf zoveel minder comfortabel maken? Dat ik misschien beter naar Sicilië zou kunnen gaan, is wat ik voor even dacht. Daar is het lekker weer, heb ik m’n eigen kamer, en zit ik dicht bij een veel warmere kust… Maar nee. Iets in me zei dat Litouwen de plek was waar ik me thuis zou gaan voelen, dat LCC de school was waar ik moest zijn. En ondanks het feit dat ik met drie andere jongens zou wonen die me nachtenlang met hun gesnurk wakker zouden kunnen houden, besloot ik daarom tóch het risico te nemen!
Toen ik eenmaal op mijn, uhh.., onze kamer aankwam, begon het avontuur nog vrij rustig. Er was namelijk nog niemand. Wel zag ik wat spullen liggen van een van mijn toekomstige kamergenoten. Het stonk naar zijn deo, dus besloot ik het gauw het raam open te doen. De kamer bleek uit twee delen te bestaan, wat betekende dat er twee mensen aan elke kant zouden gaan slapen. Zo was er aan elke kant één hoogslaper, waren er twee bureaus, twee kasten, twee sets boekenplanken, twee wasbakken.. Oh ja, ook was er een douche en toilet per kamer. Stel je voor: je wordt wakker in de ochtend en wilt jezelf rustig even wassen, maar dan hoor je je Oekraïense kamergenoot de doucheknop opendraaien net op het moment dat je jouw handdoek beetpakt. Allesbehalve ideaal. Toch werden deze existentiële twijfels snel de kop in gedrukt..
Toen de al aanwezige Oekraïense kamergenoot terugkwam, ontstond er al vrij snel een diep gesprek. We hadden het over het christelijk geloof en ik deelde mijn twijfels met hem, terwijl hij mij vertelde juist vorig jaar bekeerd te zijn. “If you’re searching for God, then this is a good place to do that”, zei hij tegen mij. Het was het begin van een mooie vriendschap. Op de derde dag dat ik er was, kwamen ook de andere twee jongens ons vergezellen. Eentje kwam ook uit Oekraïne, die samen met Vasyl, de net bekeerde jongen, aan de andere kant sliep van de kamer. De ander uit Kazachstan. Ik kon ze eindelijk de in mijn tas gepropte Hollandse stroopwafels cadeau geven die ik speciaal voor hen mee had genomen. En het eerste wat de Kazachse jongen deed was mij een stroopwafel aanbieden. Het voelde warm aan.
Door de vier maanden heen dat ik daar heb gezeten, heb ik dichtbij mogen komen. Letterlijk. Alexey, de 24-jarige jongen aan mijn kant van de kamer, heeft een bijzondere rol gespeeld in dit Litouwse semester. Hij kon met zijn nuchtere, maar toch bedachtzame mindset mij de knulligheid, maar tegelijkertijd ook de diepte van het leven laten inzien. De mooiste gesprekken ontstonden juist op de momenten dat ik eigenlijk met studeren bezig moest zijn. Je zit allebei met de ruggen naar elkaar toe, gefocust op onze laptops, maar voelt elkaars aanwezigheid. Je weet dat je er samen met die ander bent. Je bent niet alleen. En ik wist dat hij altijd openstond voor een gesprek. Over wat dan ook.
We hechten te veel waarde aan privacy. Ik geloof dat echt. Durven we de ander dichtbij te laten komen? Ook als die persoon niet vervolgens teruggaat naar z’n eigen kamer of huis? We zijn soms zo erg gefocust op het hebben van onze eigen ‘space’ dat we vergeten in te zien dat we ook tot rust kunnen komen bij anderen. En tuurlijk, daar zijn de juiste omstandigheden voor nodig, maar het mooie is dat je die omstandigheden kan opzoeken. Net zoals ik gedaan heb. Daar, in zo’n omgeving, leer je met elkaar te leven. Je leert te leven op een campus waar je niet alleen je kamer met drie anderen deelt, maar je keuken ook nog eens met een hele verdieping. Je leert samen te zijn en daarin ook weer je eigenheid te vinden. Je ontdekt hoe je werkt, wat je nodig hebt en hoe je jezelf de tijd geeft om tot rust te komen.
En tuurlijk. Het had anders kunnen lopen. Ik had bij iemand op de kamer kunnen komen die gewoon niet chill was. Die niet open stond voor gesprek. Die geen rekening hield met mij en m’n grenzen. Maar juist in die situatie word je dan uitgedaagd om jezelf te uiten. Om voor jezelf op te komen. Om meer van jezelf aan de ander te laten zien. En zo kan niet alleen jij aangescherpt worden, maar ook de persoon die je liever op afstand houdt.