“Soms weten we het gewoon niet. En dat is oké.”

Het was vrijdagmiddag en ik was heel, heel chagrijnig. Ik voelde me opgesloten. Het duurde te lang. Het einde zou nog lang niet in zicht zijn. Want net die dag was de 100 kilometer-regel ingegaan, en ik had een afstand van tweehonderd kilometer af te leggen. Die middag dacht ik dat ik zo ongeveer de heftigste door de overheid opgelegde vrijheidsbeperking van mijn 21-jarige leven meemaakte.

 

Het universum heeft me vast heel hard uitgelachen toen ik dat dacht. De voorafgaande dagen had ik nog lacherig gefantaseerd over verplichte vakanties. Ik heb schoolopdrachten links laten liggen met de gedachte: “daar kom ik na het weekend wel voor terug.” Ik heb mijn koelkast niet uitgeruimd. Dat laatste kwam mij duur te staan toen het land vervolgens dat weekend plat kwam te liggen en die koelkast pas weken later weer voor het eerst open ging.

 

Nattevingerwerk

De coronacrisis is een extreem voorbeeld van hoe het leven soms anders loopt dan we voorspellen. En toch kunnen we het niet laten. Ook nu fantaseren we er op los: verdwijnt het handenschudden voorgoed uit onze sociale etiquette (yes, please)? Werken we ook in een corona-vrije wereld nog steeds deels vanuit huis? Worden we eindelijk een vreedzame samenleving nu we zo goed leren naar elkaar om te kijken?

 

Het is alsof iedereen een grote kristallen bol meent te hebben. De één ziet een toekomst vol hoop en samenwerking. De ander voorspelt een soort apocalyptische post-coronawereld. Maar mensen, laten we wel wezen: niemand weet hoe het allemaal zal lopen. Zelfs experts weten het niet altijd. En de media al helemaal niet, ook al doen ze soms zo graag alsof. Ik heb er ook zo mijn ideeën over, maar het is en blijft nattevingerwerk. En een virus blijft een onvoorspelbaar iets.

 

Slingeren

Onderhand ben ik niet meer corona-moe, maar voorspellings-moe. Dat constant heen en weer geslingerd worden van positieve naar negatieve voorspellingen. Die dreigende wolk van ‘VERANDERING’ boven de samenleving. De ijdele hoop op een hippie-wereld waarin we allemaal in vrijheid en blijheid met elkaar leven. Dat constante geslinger, dat kan toch nooit goed zijn voor een mens?

 

Laten we alsjeblieft ook wat leren van deze crisis: soms weten we het gewoon niet. En dat is oké. Houd hoop. Let op elkaar. En we zien wel hoe we hier over een paar weken (maanden?) weer met zijn allen uitkomen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.