Peter-Pan dag
Bij het opruimen van mijn kamer werd ik geconfronteerd met één van de meest tragische teleurstellingen in mijn leven. Ik kwam een boekje van schots en scheef aan elkaar geniete A4’tjes tegen. Ik sloeg het boekje open en de taalfouten in het feloranje kinderlijke handschrift deden pijn aan mijn ogen. Op de voorkant van het boekje stond een tekening van een abstract gevaarte wat waarschijnlijk een mens moest voorstellen.
Nu ik het verhaal lees wat ik als kind heb geschreven, “Carmen Caramel moet vluchten!”, zou ik mezelf verbannen naar de Noordpool uit pure schaamte voor mijn beroerde schrijfsel. Maar dit kinderlijke verhaal is niet bepaald de meest tragische teleurstelling in mijn leven. De gedachte dat ik beter naar de noordpool kan verhuizen dan dat ik ooit nog eens terugkijk naar mijn verhaal waar ik als kind zo ongelofelijk trots op was, dát is pas treurig.
Een tragische dag
Ik weet nog hoe het allemaal begon. Het was een zoveelste schoolmiddag in groep zes, in een tijdperk waarin termen als ‘onderwijs op maat’ nog maar net om het hoekje kwamen kijken en ik voor de zoveelste keer uit mijn neus zat te vreten tijdens een taalles. Ik begon uit de losse pols mijn verhaal te schrijven. Carmen Caramel, superspeurder en karamelverslaafde, werd geboren. Vele verhalen volgden. Ik las ze vol trots voor aan mijn klas, hield signeersessies met een trouwe fan base en schreef het ene na het andere verhaal.
En hoe tragisch is dat, als we onszelf niet meer kunnen verbazen met de wereld om ons heen?
Tot er op een dag, een tragische dag in groep acht, niets meer uit mijn vingers kwam. Wat ik ook probeerde, met welke verhaallijn ik ook kwam, wat voor onrealistische mysteries en belachelijke superschurken ik ook probeerde te bedenken – het lukte me gewoon niet. Alles was me te onrealistisch, te onzeker, te onjuist. En met een schok besefte ik: ik word volwassen.
Het mysterie van het leven
De verbazing over hoe de samenleving in elkaar kan steken. De verwondering over exotisch klinkende plaatsen over de hele wereld. De fantasie van dat wat nog kan komen. Al die dingen die ik nodig had om zulke onlogische, onjuiste, maar daarmee wel fantasierijke verhalen te kunnen schrijven. Dat alles verdwijnt als we ouder worden. En hoe tragisch is dat, als we onszelf niet meer kunnen verbazen met de wereld om ons heen?
Het liefst zou ik een speciale dag willen instellen: Peter Pan-dag. Eén dag in het jaar (of de maand, of de week) waarop we afspreken om met zijn allen weer even kind te zijn. Een dag waarin we weer doen alsof het leven één groot mysterie is. Een dag waarin we niet vast zitten in patronen, denkbeelden, en de druk om alles te verklaren of bediscussiëren. Carmen Caramel zou trots op ons zijn.
Geschreven door: Judith van der Spoel