Opa&Opa dagboek: Zo erg missen

Lieve Opa&Opa,

Het voelt heel lang geleden sinds ik jullie laatst heb geschreven. Toch moest ik er gisteren wel weer aan denken. Ik was op Snapchat en daar krijg je soms herinneringen van zoveel jaar geleden. Ik zag gisteren dat ik nieuwe herinneringen had en ik ging die, net voordat ik ging slapen, even kijken. Tot mijn grote verbazing was het een filmpje waar ik mijzelf half film en op mijn laptop hoor ik uw stem, Opa O. U zei: ‘Leuk dat ik je weer zie, Lau’ en ‘Ja, ik mis jou ook zo erg.’ Ik kan niet omschrijven hoe hard ik heb gehuild toen ik uw stem weer hoorde.

Want dat is het stomme, de stem vergeet je snel in je hoofd. Natuurlijk hoor je nog wel een toon en hoe de stem ongeveer had geklonken, maar als je eenmaal de stem weer hoort, denk je even: ‘Oh, ja’ Het is een vorm van nostalgie die ik nooit eerder heb gekend. Op YouTube heb ik één filmpje van u gevonden, Opa Jip. Daar praat u over een functie bij een omroep die u op latere leeftijd had gekregen. U praat niet tegen mij, maar het is de stem die ik dan wil horen. U voelt zich op het filmpje ook een beetje oncomfortabel, want er komt veel aandacht op u af, maar dat vind ik wel lief om te zien. 

Van u, Opa O, heb ik genoeg filmpjes. Elke zomervakantie gingen wij, met de hele familie, op vakantie. We hebben de mooiste plekken gezien en de filmpjes worden door mijn vader allemaal gedigitaliseerd. Uw kleine maniertjes en dingetjes doen mij glimlachen en huilen tegelijkertijd. 

Ik weet niet wat ik meer mis, een knuffel geven en even vasthouden óf het praten en de stem. Ik vind het vervelende aan een rouwproces dat het moet slijten. Ik zou graag willen dat het in één keer weer goed zou zijn. Dat het niet elke keer zo ontiegelijk veel pijn doet als ik weer iets zonder jullie moet doen. 

Toen ik gister moest huilen om dat filmpje, merkte ik nog hoe vers het is. De onmacht die er dan bij komt kijken, die vind ik het vervelendst. Je denkt elke keer: het had niet zo moeten zijn, hij moest nog hiet zijn. Maar je kan er niets aan veranderen. Dat vind ik het moeilijkst. 

Gelukkig zie ik ook veel in de natuur wat mij doet denken aan jullie. Voor u, Opa Jip, denk ik aan u altijd als ik een duif zie. En ik denk aan u, Opa O, als ik een roodborstje zie. Dat is een verhaal voor een andere keer. Maar elke keer, heel tegendraads met wat ik net zei, komt de zin in mij op: het had zo moeten zijn. 

Stem of geen stem, knuffel of geen knuffel, ik mis jullie ontzettend. Toch weet ik dat ik jullie ooit weer ga zien. Zoals u altijd zei, Opa O, als ik bij u langskwam en ik ging weer weg, dan zei u altijd: ‘’Doeg lieverd, kom nog eens langs’’

Dat ga ik ook doen, ooit. 

Doeg lieverds, ik kom nog eens langs.

Liefs,
Laura, jullie kleindochter.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.