Lieve Opa&Opa,
En voordat je het weet is het alweer april. Het gaat allemaal zo snel voorbij en ik ben zo druk dat ik het allemaal niet door heb. Door het drukke afstuderen, vergeet ik jullie helemaal te schrijven. Dat vind ik vervelend, want ik vind deze dagboeken leuk om soms ook zelf doorheen te bladeren. Het is ook leuk om te zien dat ik vooruitgang zie bij mezelf als mens. Waar ik aan het begin van mijn pabo-carrière nog bij een therapeut langs moest gaan voor mijn angst, ben ik nu alive and thriving! Ik weet hoe ik met situaties moet omgaan en paniekaanvallen heb ik zelden.
Deze laatste weken geven mij steeds weer nieuwe perspectieven op oude begrippen. Zoals vriendschappen. Ik merk dat ik deze erg waardeer en ook koester. Als ik hopelijk aan het eind van het jaar klaar ben, kijk ik ook terug en zie ik zoveel zoveel mensen die ik ontmoet heb op de pabo. Die ken ik nu vier jaar, en hoewel deze jaren voorbij zijn gevlogen, is dat een relatief korte tijd. Toch voelen de vrienden die ik in deze vier jaar heb gemaakt, als de vrienden waar ik mij het meest aan heb gehecht. Maar ook de vrienden die ik voor deze vier jaar heb leren kennen en in de laatste vier jaar veel beter ben leren kennen.
Ik heb idee dat dat komt doordat je natuurlijk veel meemaakt. We zijn van middelbare scholieren, uitgebloeid tot ‘jongvolwassenen’. Je bent het allemaal aan het uitzoeken wat je moet doen in deze fase van je leven. Die eerste gesprekken over wat je moeilijk vindt, die probeer je dan voorzichtig aan iemand te vertellen. En dan opeens krijg je volmondig te horen: ‘Ja! Ik heb precies hetzelfde!’ De rust en het gemak wat je dan ervaart is fijn. Je kan het er over hebben en zelfs met elkaar uitzoeken. Dat je erachter komt dat je niet de enige bent die niet weet wat je moet doen bij bijvoorbeeld belastingaangifte.
Fijne vrienden die je niet kwijt wilt, maar dan heb je altijd ouders of andere volwassenen om je heen die vertellen dat deze vrienden niet altijd je vrienden zullen blijven. Dat veel van de vrienden die je nu maakt, uiteindelijk verdwijnen. Dat heb ik altijd al moeilijk gevonden. Als ik dan zit te bowlen met vrienden en ik kijk om me heen en dat ik dan aan het nadenken ben welke vrienden ik over tien jaar niet meer zie. Dat is best een vervelend gevoel en naar om over te denken. Het kan natuurlijk zo zijn dat ik sommige vrienden later niet meer zie, maar moet ik daar nu al mee bezig zijn?
Moet ik nu al gaan nadenken welke vrienden weg gaan? Of moet ik eerst genieten van het feit dat ik deze vrienden heb in mijn leven en dat ik er later achter kom dat ik ze kwijt ben? Aan de ene kant wil ik dat ook weer niet, want ik wil toch op een gepaste manier afscheid nemen. Dat is alleen het nare aan vriendschappen, die stoppen niet meestal van de ene op de andere dag, nee, die verwateren. Je spreekt elkaar niet meer elke dag, dat wordt elke week. Dan is het opeens niet meer elke week, maar elke maand. Vervolgens kom je er achter dat je elkaar niet meer spreekt. Er is ook altijd zo’n tussenperiode dat je elkaar bijna nooit spreekt, maar dat je ook niet zo goed weet of je nog wel contact moet leggen. Heeft diegene daar nog wel behoefte aan? Is dat wel slim? Ben ik misschien de enige die dat wil? Ik wil niet straks iets plannen waar iemand geen zin in heeft.
Ik moet maar aanvaarden dat ik niet iedereen erbij kan houden, Opa&Opa. Gelukkig kan ik wel terugkijken op mooie herinneringen. Dat is wel enorm fijn. Het is fijn om te bedenken dat ik niet de enige ben, hoop ik natuurlijk, die die herinneringen soms even ophaalt. Ik heb soms dat ik oude filmpjes terugkijk en dat ik heimwee krijg naar die momenten. Maar ik ben natuurlijk ook ouder geworden, ik denk ook dat ik heimwee heb naar twee dingen: de persoon waarmee de herinnering is gemaakt, maar ook de fase in mijn leven waar ik op dat moment in zat. Het is een samenhangend gebeuren waar je je soms helemaal in kan verliezen.
Toch soms wel lastig die vriendschappen… Maar mooi om te hebben. Ik weet dat dat altijd gek is om te zeggen, maar ik beschouwde jullie ook als mijn vrienden, Opa&Opa. Gewoon door de lol die we met elkaar ervaarden. Ik vind dat één van de belangrijkste dingen in een vriendschap. Dat je lol met elkaar kan hebben en dat het niet altijd serieus hoeft te zijn. Dat je volledig jezelf kan zijn en bij wijze van spreken de deur kan binnenlopen bij je thuis en dat niemand opkijkt. Dat vind ik fijn.
Ik mis jullie Opa&Opa. Opa Jip, ik moet u al bijna zes jaar missen. Het voelt veel langer op één of andere manier. Maar u weet ook dat dat komt door mijn mentale gezondheid op dat moment. Ik was er niet. Opa O, u bent bijna twee jaar weg. Vreselijk om te bedenken dat tijd zo snel gaat, maar dat rouw nog zo lang zijn plek in je leven kan eisen.
Ik hou van jullie.
Liefs,
Laura, jullie kleindochter