Lieve Opa&Opa,
Vandaag is het Valentijnsdag. Ik heb daar eigenlijk nooit wat mee gehad. Het idee dat deze dag om de liefde draait, terwijl ik eigenlijk vind dat dat elke dag moet zijn. Het zou ook kunnen dat ik het niet leuk vind, omdat ik het nog nooit heb kunnen vieren met iemand. Ik heb alleen het idee dat, ook al zou ik iemand hebben waarmee ik het kan vieren, ik het nog steeds niet zou vieren. Kijk, de chocola is leuk en bloemen vind ik ook prachtig, maar daar houd ik het ook liever bij. Afspraakjes kunnen ook op andere dagen worden gezet en, als ik vandaag stage zou lopen, heb ik een studiedag.
Ik vond het op de middelbare ook al vreselijk. Van die bruggerstelletjes, die veel te klef door de school heen liepen. Ik moest het ook nooit hebben en ik was daarnaast ook nooit bezig met liefde op de middelbare. Ik had het ook nooit door als iemand verliefd op mij was… Dat heb ik eigenlijk nog steeds volgens mij. Op onze middelbare school kon je dan ook een roos sturen. Je kon dan op een kaartje je naam vermelden, maar dit kon ook anoniem. Je had dan altijd van die irritante jongens die voor de grap dan een roos stuurde. Deze rozen werden ook niet veel verkocht trouwens, dus als je er één kreeg, keek de hele school naar je. De angst dat ik misschien voor de grap een roos kreeg, werd mij al te veel en ik vroeg dan ook vaak aan mijn moeder of ik thuis kon blijven op Valentijnsdag. Valentijnsdag en 1 april, twee dagen waar je mij eigenlijk nooit op school zag. Vandaag wel, vandaag zit ik weer in de collegebanken om te horen over de afrondende fase van mijn studie. Het is wel gek dat ik Valentijnsdag nooit leuk heb gevonden, want ik ben wel een hopeloze romanticus.
Ik bewaar alle kleine dingetjes van verliefde momentjes of ik zoek overal een gedachte of betekenis achter. Jullie hebben deze serie niet gezien, Opa&Opa, maar ik ben eigenlijk een soort Ted van How I Met Your Mother. Altijd op zoek naar liefde, maar krijgt het nooit. Ik zie mijn leven dan ook graag als een romantische comedy. Want ja, mijn leven is soms echt een grap. Want wat ook grappig is, ik wil dan soms wel iemand hebben, maar ik heb een hekel aan verliefd zijn. Ik vind het gevoel nooit leuk en schuif het graag, als het kan, aan de kant. Maar we weten alle drie wel dat dat niet echt mogelijk is. Ik ben dus telkens in gevecht met mezelf.
Ik vind het dan altijd wel jammer dat jullie nooit mijn toekomstige man gaan ontmoeten. Daar kan ik enorm van balen. Ik had ook graag jullie goedkeuring gehad en dat hij jullie ook ‘Opa’ ging noemen. Maar Oma&Oma zullen mij wel zeggen of jullie hem leuk hadden gevonden. Ik kan het gelukkig ook een beetje zelf inschatten. Soms hoor ik jullie stemmen wel bij bepaalde dingen die ik doe in mijn leven. Hoe Opa O. zou mopperen en waar Opa Jip zou lachen. We missen jullie allebei enorm. Oma&Oma sowieso, vooral op zo’n dag gevuld met (geforceerde ;)) liefde.
Maar die liefde geven wij wel, niet geforceerd natuurlijk. Écht. Want we houden écht van ze, zoals we ook van jullie houden en hebben gehouden.
Ik hou van jullie!
Liefs,
Laura, jullie kleindochter