Lieve Opa&Opa,
Laatst zat ik in de bus en ging mijn hoofd ‘down memory lane’. Waarom zou je denken? Ik zat in een trolleybus in Arnhem. Zoals jullie allebei weten, zat ik op een basisschool en op een middelbare school in Arnhem. Toen ik op de middelbare school zat, moest ik altijd met een trolleybus naar school. Daar zat ik dan in met ons reisgroepje uit Nijmegen en soms kwamen we tijdens de busreis nog meer mensen tegen die op dezelfde school zaten.
Kortom, het was altijd gezellig in de bus. Ik zag de verschillende plekjes in de bus en de verhalen die daaraan gekoppeld waren. Ik herinnerde mij de momentjes die ik mee heb gemaakt met vrienden. Ook met vrienden die ik al een hele lange tijd niet meer heb gesproken.
En eerlijk gezegd, ik baal daar van. Ik baal er zo erg van dat ik bepaalde mensen niet meer spreek. Door kleine dingen beslis je dan om minder contact met iemand te hebben, maar als ik kijk naar alle mooie herinneringen, zijn dat er meer. Ik ben contact verloren met mensen die mij door hele moeilijke tijden hebben geholpen.
Ik probeer niet meer te dromen en écht naar de bus te kijken. Ik zie de vierzitten achter in de bus. Het doet mij denken aan het terugreizen na een repetitie van onze musical. Met een grote groep zaten we dan in de bus en gingen we praten over van alles en nog wat. Ik werd erg blij van die busreisjes. Hoeveel vreugde er kan zitten in een busreis van 20 minuten is echt verbazingwekkend. Die mensen zijn mij nog steeds dierbaar. Ik denk dat als ik die mensen nu weer tegen zou komen, dat het dan gelijk weer goed zal zijn.
Doet mij denken aan dat liedje: Als ik je weer zie. Ik moet soms huilen bij dat liedje omdat ik weet dat ik zulke mensen ken. Het is gelijk goed.
En ik hoor het jullie al zeggen Opa&Opa: ‘Maar lieve Lautje, wat nou als die mensen nou juist dit lezen? Vind je dat niet ongemakkelijk?’ En ik heb daar over nagedacht, maar het maakt mij niet uit. Ik ben sowieso slecht in confrontatie of contact opnemen met mensen. Ik wil ook niet dat die mensen nu denken dat ze contact op moeten nemen. Ik wil sommige mensen laten weten dat ik soms nog steeds aan ze denk en dat ik ze wil bedanken voor alle mooie herinneringen.
Ander onderwerp nog eventjes. Ik ben bijna jarig! Op 7 maart word ik alweer 21. Vorig jaar was mijn verjaardag heel erg chill en heb ik het ook niet super erg gevierd. Ik ben toen die avond naar u gegaan, Opa O. Ik heb u toen, met goedkeuring van papa, tijdens corona een knuffel kunnen geven. En dat is de laatste knuffel die ik van u heb gekregen. Ik zie een beetje op tegen mijn verjaardag, maar misschien komt het wel door dat feit.
Ik ga mijn verjaardag op school vieren. Ik heb vrienden uitgenodigd in het atrium van de CHE en ik ga heerlijk een kopje koffie drinken met ze. Ik haal zelf ook wat taart en ik ga gewoon gezellig kletsen. Ik heb er zin in. Daarna ga ik lekker naar huis, eten met mijn gezin en dan misschien een film kijken en nog even naar oma. Ook al bent u er niet meer, ik wil die traditie graag in stand houden. Ik heb dan toch het idee dat u er dan nog bij bent, Opa O.
Ik hoop dat maart gevuld is met liefde, vrede (!) en mooi voorjaarsweer. Laten we naar de lente toe gaan en mag daar dan meer zonneschijn zijn, letterlijk en figuurlijk.
Ik spreek jullie snel weer.
Liefs,
Laura, jullie kleindochter