Lieve Opa&Opa,
Omdat mijn onderzoek voor mijn opleiding ook gaat over verhalen, denk ik vaak na over de plaats die schrijven heeft ingenomen op mijn leven. Daar wil ik graag wat over toelichten, Opa&Opa.
Als klein kind had ik in de kerk altijd een schrijfboekje. Ik denk dat veel anderen dit ook herkennen. Je had een schrijfboekje, zodat je je mond kon houden en lekker kon gaan tekenen. Ik weet dat in mijn schrijfboekje veel zelfgemaakte liedjes te vinden waren en daarnaast ook veel scenario’s voor films. Ik bedacht James Bond films, terwijl ik die films nooit had gezien. Dit was ook te merken aan de scenario’s. Zo verdween James Bond voor één van de films in een grote pizza en moest hij er zo snel mogelijk uitkomen voordat hij de oven inging.
Naast dit, was ik thuis ook aan het schrijven. Dit deed ik vooral als ik ergens mee zat. Ik hield nooit een dagboek vol, maar als ik ergens mee zat schreef ik het op. Dit was op aanraden van mijn moeder, dan zei ze: ‘Je bent er zo mee bezig, wat nou als je het opschrijft. Dan kan je het daarna vergeten.’ En sindsdien doe ik niet anders. Ik heb door het huis heen verschillende notitieboekjes die allemaal weer een ander onderwerp of doel hebben.
Op school hielp ik mee aan de schoolkrant die ik en drie andere leerlingen hadden opgezet en dat vond ik geweldig. Ik wilde ook eerst journalist worden, want dan mocht ik schrijven. Nu ben ik dankbaar voor het platform wat ik hier krijg. Dat ik mag schrijven vanuit mijn hart en dat het wordt herkend door mensen die ik helemaal niet ken.
Veel mensen vinden het heel kwetsbaar wat ik opschrijf en dat is ook wel zo. Ik denk dat het helpt dat ik niet weet wie het allemaal lezen, Opa&Opa… Ik schrijf kwetsbaar en open, want dat is nodig. Als ik dat niet zou doen, dan zou niemand zich ermee kunnen identificeren. Ik vind het jammer dat mensen zo gesloten kunnen zijn en daar zouden best goede redenen voor kunnen zijn. Ik ben wel van mening dat de wereld een betere plek zou zijn als we wat meer met elkaar zouden praten en dat we ons hierin ook kwetsbaar kunnen opstellen.
Over vijf dagen is het de sterfdag van u, Opa Jip. Met Hemelvaart denk ik daar altijd aan terug, want ik vond het zo prachtig dat God u rond deze tijd thuis heeft gebracht. Vroeger maakten we Duplo-torens totdat ze omvielen. Dat was het leukste en simpelste wat we deden. Als het kon, bouwde ik een Duplo-toren naar de hemel om u weer even te zien en te laten zien wat ik allemaal doe. Totdat die Duplo-toren omvalt, ook al zijn dat misschien maar een paar seconden, dat zou het waard zijn.
Ik denk aan jullie, écht.
Liefs,
Laura, jullie kleindochter