Lieve Opa&Opa,
Dit was mijn eerste jaar schrijven voor Ad Rem Online. Ik heb net even teruggekeken naar alles wat ik heb meegemaakt en het is mij wat. Het leuke is, is dat ik vooruitgang zie bij mezelf.
Ik begon het jaar met het schrijven over mijn bubbel. Hier ben ik steeds meer over te weten gekomen en ik kan daarin ook veel beter met mezelf omgaan. Tijdens de coronagolven, waar we sinds dit jaar hopelijk en eindelijk van af zijn, heb ik ervoor gezorgd dat ik mezelf genoeg ruimte gun om adem te halen.
Ik heb dit jaar nog wel corona gekregen, namelijk de dag voor mijn verjaardag. Ik zat tijdens mijn verjaardag dus thuis en vrienden kwamen langs, maar dat moest op afstand. Het is zo gek om te bedenken dat we vorig jaar nog met mondkapjes liepen en niet zo maar in de winkels konden gaan. En nu ging ik tijdens Koningsdag naar Kingsday en heb ik nul keer bij corona stil gestaan.
Ik heb dus ook een heel jaar stage gelopen in Rotterdam en dat ging niet zonder een slag of stoot. Ik heb geschreeuwd in de auto, een ‘mental breakdown’ gehad in het klaslokaal (zonder kinderen) en ben een paar keer ziek geweest, maar het is nu klaar. En ik baal er wel een beetje van, ik vond het echt gezellig met deze leerlingen en ik heb dan ook moeten huilen toen ik de schooldeur achter me dicht deed. Ik ben ook een keer eerder naar huis gegaan, vanwege een storm. Storm Eunice als ik het goed heb.
Maar dat terzijde. Mijn angststoornis en ik, dat zal altijd een strijd zijn, maar ik zie vooruitgang daarin. Ik heb geen paniekaanvallen meer en ik heb nooit meer zoveel stress gehad als toen die keer in de auto. Ik zie dat dit jaar in Rotterdam mij gegeven is en dat ik er zoveel heb mogen leren. Ik ben daar erg blij mee.
Tijdens dit jaar zijn er een paar dingen die mij bij zijn gebleven, maar dan niet persoonlijk.. Landelijk. De moord op Peter R. De Vries heeft mij enorm geraakt. Ik weet nog wel dat ik die week bijna om het kwartier op NOS keek of er nog nieuws was. Elke keer als ik een foto van hem zie of als ik terugblikken zie van zijn programma’s, doet het mij pijn. Ik denk dat het ook het idee is dat mensen zulke ideeën hebben. Het verbaast mij dat het nog kan hier in Nederland. Dit gaat ook de geschiedenisboeken in, net zoals de moord op Pim Fortuyn. Maar dit heb ik dan weer meegemaakt. Een moord voor elke generatie.. Ik hoop het niet.
Het leukste nieuws, in mijn opzicht, is dat Max Verstappen wereldkampioen is geworden. Die race, de spanning en de adrenaline. Ik moet eigenlijk wel wat bekennen, Opa&Opa… Ik was de wedstrijd aan het kijken en ik had zoveel spanning dat het uiteindelijk in mijn rug is geschoten. Ik moest die avond ook nog naar Rotterdam en ik ben uiteindelijk naar de fysio gegaan voor mijn rug, hahaha. Het was zo erg. Elke keer als ik nog iets zie van die race, dan voel ik een klein pijntje in mijn rug. Maar dit blijft tussen ons 😉
En zo zit er nu een jaar op. Schrijven over mijn leven naar jullie en anderen mogen meelezen. Ik vind het helemaal prima, ik hoop dat ik er mensen mee kan helpen. Want dat is mijn doel met deze dagboeken, ik wil mensen helpen en laten zien dat je mentale gezondheid de moeite waard is.
Op naar volgend jaar! Een spannend jaar met 11 weken stage lopen in Ierland! Nog een minor volgen op het CHE en daarna mijn LIO-stage. Ik blijf jullie schrijven, en ik zet ze hier neer. Zodat ik, anderen, maar ook mijn dierbaren (Oma O. en Oma Jip) kunnen lezen hoe ik jullie hierbij blijf betrekken.
Ik hou van jullie en tot na de zomer!
Liefs,
Laura, jullie kleindochter