Opa&Opa dagboek: Masker op

Lieve Opa&Opa,

Mijn laatste dagboek ging over mijn gevecht met mezelf. Jullie weten dat ik deze dagboeken ook online zet. Ik heb zo veel reacties gekregen op dat dagboek. Veel mensen die mij persoonlijk appten om te vragen of het wel goed ging en dat ze altijd voor me klaar staan. Toen ik al deze berichten kreeg, dacht ik: ‘Maar zo heftig was het nou ook weer niet toch?’

Terwijl ik al deze berichten kreeg, waren twee vrienden bij mij op bezoek om te studeren. Ja, Opa&Opa STUDEREN! Ik vroeg aan ze of het erg heftig is wat ik heb geschreven? Een vriend keek naar mij en zei: ‘Laura, wij weten dit, jouw familie weet dit, maar andere mensen niet. Dan kan dit een erg heftige tekst zijn om te lezen. Want op school merk je het niet op, want je laat het niet zien. Mensen die jouw niet super goed kennen, maar waar je wel contact mee hebt, kunnen hier inderdaad van schrikken.’

En dat is zo. Ik heb het nooit laten merken. Dit jaar weet de vriendengroep waar ik veel mee optrek, het ook eindelijk. Ik had eerst natuurlijk wel verteld dat ik een angststoornis heb, maar niet tot hoever dit mij kan benadelen of hoe diep het lag. Toen we met z’n allen op vakantie gingen, kreeg ik een paniekaanval en kon ik het niet langer verbergen. Ik heb me toen kwetsbaar opgesteld, terwijl ik dat super lastig vind, en ik heb ze meer verteld over mijn situatie en mijn mentale gezondheid.

Dat is ook waarom ik deze dagboeken publiceer. Ik vind het erg belangrijk dat ik open ben over mijn mentale gezondheid zodat andere mensen er open over kunnen zijn. Ik denk namelijk dat iedereen wel een masker opzet voordat ze naar buiten gaan. En dat masker zet ik zelf ook regelmatig op, maar daardoor voelde ik mij best wel alleen en wist ik ook niet zo goed met wie ik daar open over kon zijn.

Ik heb een jaar op school gezeten in Zwolle. Toen ik op school kwam, kwam ik in een bestaande klas en de klas stelde zich niet echt open naar mij toe. Ik probeerde er tussen te komen, maar dat lukte niet. Ik werd daardoor erg somber, zo somber dat ik uiteindelijk depressief werd. Opa Jip, dit was ook het jaar dat u ongeneeslijk ziek werd. 2017 was eigenlijk gewoon ruk.

Maar ook op die school, hoe depressief ik me ook voelde: ik liet het niet zien. Ik deed leuk mee met de lessen, ik zat dan wel alleen, maar ik deed alsof ik de tijd van mijn leven had. Dat was niet zo. Elke dag op school at ik alleen mijn eten en zat ik dan ergens op een studieplekje waar niemand kwam. Ik lag elke avond huilend in mijn bed, mijn moeder moest me bijna de trein in duwen. Maar zodra ik de school instapte, ging het masker op.

Dat jaar in Zwolle kwam er ook een dag waardoor ik mij kwetsbaar open moest stellen. We gingen ‘Over de Streep’ doen. Iedereen vindt dit cliché, maar het was een redding. Hierdoor moest ik mensen vertellen dat ik depressief was en dat ik me dus niet goed voelde in mijn klas. Klasgenoten, toentertijd, zeiden dat ze dit nooit bij mij hadden gezien. Ze hebben het nooit door gehad en daardoor hadden ze ook niet het idee om mij te helpen of naar mij toe te stappen. Delen kan zo’n verschil maken en dat heb ik daar ook gemerkt.

Dat jaar was vreselijk, maar toch zie ik het niet als een fout. Ik heb namelijk in dat jaar meer over mezelf geleerd dan de jaren ervoor en misschien ook erna. Als ik dan heel open praat over mijn angststoornis of verleden, krijg ik altijd complimenten erover. Ik ben het nu gewend. Ik weet hoe het was om het niet te vertellen en hoe vreselijk dat eigenlijk is.

Dit jaar vertelde iemand mij ook: ‘Laura, ik heb dit nooit bij je gezien. Je moet wel ‘s werelds beste actrice zijn.’ Dit is niet om op te scheppen, maar om te laten zien hoe graag we soms dingen willen verbloemen. Dat hoeft niet. Als we nou wat meer open naar elkaar toe zijn, elkaar wat beter willen begrijpen en daarnaar willen handelen, dan wordt de wereld denk ik een prachtige plek.

Open zijn. Bij Opa O kan ik me nog wel momenten herinneren dat ik vertelde wat me dwars zat. Ik ging soms naar u toe als het even wat minder ging. U weet niet hoe erg ik u mis de laatste tijd. Vooral met Kerst. Het gemis is vreselijk en dat zullen wel meer mensen zo ervaren. Maar dit wordt natuurlijk de eerste Kerst zonder u, Opa O. Ik hoop dat het meer verdraagbaar wordt naarmate er jaren overheen gaan.

Maar ik denk altijd aan jullie allebei. Er gaat geen dag voorbij wanneer ik niet aan jullie denk. Ik mis jullie, maar ik weet dat jullie bij me zijn en dat is fijn. Daarover ben ik ook heel open.

Tot volgend jaar.

Liefs,

Laura, jullie kleindochter.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.