Opa&Opa dagboek: Grenzen stellen

Lieve Opa&Opa,

Waar te beginnen over vorige maand… Ik ben weer eens over mijn grens heengegaan. Januari ging niet goed en ik ben erg blij dat die maand is afgelopen.

De laatste stageweek kwam er aan, maar ik moest eerst een toets maken. Het weekend daarvoor ging ik leren voor dat tentamen, maar ik voelde me al niet top. Ik was erg moe, gewoon echt vermoeid. Ik had alleen nog zoveel te doen de komende week, dat ik besloot om alle vermoeidheid te negeren. Dagen gingen voorbij en elke dag was ik aan het zeuren over hoe moe ik wel niet was. Mensen om mij heen zeiden dat ik dan misschien even rust moest nemen, maar bij dat idee kreeg ik al stress. DUS door!

De dag van de toets kwam eraan en door vele omstandigheden kon ik uiteindelijk de toets niet maken… Als één van de enigen. Ik was helemaal stuk. Waar ik eerst alleen lichamelijk kapot was, was ik nu ook emotioneel kapot. Ik kwam thuis en huilde alles bij elkaar. Ik had mijn coach gebeld en ze vertelde mij wat ik moest doen en daarna heb ik het geprobeerd los te laten.

O, ja! Ik moest naar stage in de avond… Ik heb besloten dat ik misschien nu wel naar mijn hoofd moest luisteren en ik ging niet naar stage. Ik miste hierdoor wel beoordelingen en ik kreeg daar stress van, maar ik wist dat dit het beste was voor mij. En ik dacht dat ik de volgende dag wel fit genoeg zou zijn om de laatste twee dagen wel mee te pakken. Toen ik die avond in bed lag om te gaan slapen, merkte ik dat alle emotionele dingen uit mijn hoofd eruit kwamen. Ook het verlies van jullie, Opa&Opa. Het voelde alsof mijn lichaam een goede jankbui nodig had om uiteindelijk weer te functioneren.

Ik werd wakker en ik voelde me nog beroerder. Ik had een test ingepland om te checken of ik niet ‘tante corrie’ had (niet mijn benaming voor COVID, maar een vriend van mij gebruikt het wel. Het is beter dan het woord dat je al genoeg hoort). De test was negatief en dat kon het dus niet zijn. Toen wist ik het, dit is mijn ‘stress-ziek’. Vroeger als ik eenmaal veel stress had gehad, dan werd ik ziek als een soort opluchting. Dit heb ik al een tijdje niet meer gehad en ik baalde van mezelf.

Nu ik erop terugkijk, snap ik niet waarom ik niet eerder aan de bel heb getrokken. Alle symptomen waren er al, maar ik negeerde ze. Wat ik nu weer heb geleerd Opa&Opa, is dat ik eerder naar mezelf moet luisteren. Soms moet ik mezelf de vraag stellen: ‘Ga ik dan over mijn grens heen?’, voordat ik een afspraak inplan.

Het is lastig om dan rust te nemen. Gelukkig zal het nu makkelijker gaan omdat de deadline is geweest, maar ook tijdens een deadline moet ik letten op mijn grenzen. Ik ben mij er steeds meer van bewust en ben er trots op dat ik steeds beter voor mezelf zorg.

Ja, het moment zelf was niet leuk, maar kijk wat ik er van heb opgestoken. Ik ben blij dat ik er tenminste iets van heb geleerd, anders was het geen leuke dag geweest.

Ik wilde dat ik dit face-to-face aan jullie kon vertellen en dat jullie dingen konden zeggen als: ‘Goed voor jezelf gezorgd, meis’ of ‘Dat heb je goed aangepakt, lieverd’. Soms hoor ik het jullie nog in mijn hoofd zeggen. Ik hoop dat ik jullie stemmen nooit vergeet. En dat ik jullie zo nog lang ‘in leven’ kan laten.

Ik hou van jullie en ik schrijf jullie snel!

Liefs,

Laura, jullie kleindochter

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.