Lieve Opa&Opa,
Wat stress allemaal met je kan doen, is zo bijzonder. Ik merk dat ik er nu erg onder lijd. Ik vind het vervelend dat ik zoveel stress heb, maar het is niet anders. Alles moet worden afgerond. Ik ben namelijk bijna klaar… hopelijk… Gisteren liep ik door de CHE heen en ik voelde mij als een middelbare school leerling die z’n eindexamens heeft gedaan.
Alles is gebaseerd op afronden en ik word er een beetje onwennig van. Ik liep door de school heen, ik had net supervisie afgerond en ik liep daar zonder tas. Ik had geen les waar ik heen moest of andere dingen die ik moest doen. Je gaat nadenken over wat je allemaal in die 4 jaar hebt meegemaakt. Het begon natuurlijk zoals elke andere studie. Op de Pabo hadden we altijd een introkamp. Met tentjes zat je op een groot grasveld elkaar een beetje te leren kennen. Toen je eenmaal begon met de studie, moest je bijna gelijk stagelopen. Je wordt in het diepe gegooid. Toen we er lekker inzaten, kwam onze grote vriend corona.
Die periode heeft voor stress en onduidelijkheid gezorgd, maar zorgde er ook voor dat de tijd zo snel is gegaan. En ik heb wel het idee dat ik veel van mijn studententijd heb gemist door die periode. Ik heb feestjes gemist, leuke bijeenkomsten. Dat vind ik wel jammer, want bij mij heerste ook een angst voor het krijgen van corona. De school was namelijk niet altijd heel begripvol als het ging om corona krijgen. Tijdens de toetsweek had je pech als je corona kreeg. Ik zei dus allemaal dingen af, zodat ik niet het risico liep.
En voor je het weet, is het afgelopen. Corona bestaat niet meer, zeggen ze… En het lijkt wel alsof iedereen de periode is vergeten. We lepelen soms dingetjes op en zijn verbaasd over wat we allemaal voor onze kiezen kregen. Dat we een avondklok hadden. Dat we de fietsen achter het huis moesten zetten als je meer dan 3 mensen bij je over de vloer had. Absurde dingen die iedereen toendertijd wel heel serieus nam.
Maar we hadden het over school. Nu ben ik bijna klaar, althans als alles goed gaat. Ik heb alles afgerond en ik kan op dit moment niets meer doen. Ik kan mij gaan focussen op het lesgeven en daarnaast heb ik geen verplichtingen voor een tijdje. Heel apart en gewoon weg raar. Ik ga het ook stiekem heel erg missen. Ook al heb ik soms een hekel aan dossiers maken en mezelf verantwoorden, ik weet dat ik het uiteindelijk ga missen. Of dat ik het idee heb dat ik iets mis.
Ik werk straks 3 dagen, wat ga ik die andere 2 dagen doen? Ik raak er soms onpasselijk van als ik erover nadenk! Ik ben benieuwd hoe het mij gaat bevallen. En bevalt het niet, Opa&Opa. Dan ga ik weet studeren! Ik heb interesses zat!
Wat de toekomst brenge moge…
Ik vind het zo jammer dat jullie dit niet meemaken. Ik hou heel veel van jullie!
Liefs,
Laura, jullie kleindochter