Lieve Opa&Opa,
We zijn alweer een maand verder en wat voelt het toch weer anders om hier in Ierland te zijn. Ik was aan het begin nog zo zoekende, zoekend naar plezier of mooie plaatjes en nu heb ik dat losgelaten en ben ik zo dankbaar.
Telkens kijk ik om mij heen en zie ik de mooie dingen die ik hier mag doen. Ik heb een leuke stageplek, de mensen hier zijn gezellig en de omgeving waar ik mij bevindt is ook geweldig. Daarom voel ik de laatste weken zoveel dankbaarheid in mijn leven en dat voelt goed. Eerst was ik dus bezig met: ‘Als ik maar leuke dingen laat zien op Instagram, anders geloven ze niet dat ik het leuk heb!’ En die stress die ermee gepaard ging, werd mij uiteindelijk te veel. In een gesprek met mijn moeder zei ze: ‘Misschien zijn het niet zulke mooie plaatjes altijd, maar je moet niet vergeten waar je vroeger was en hoe ver je nu bent gekomen. Ondanks alle moeilijkheden in je leven.’
Toen ik dat hoorde, had ik een moment van realisatie. Ik heb zo lang geworsteld met mijn mentale gezondheid en als ik dan soms een moment van besef heb, hier in Ierland, dan sta ik versteld over wat ik hier sta te doen. Ik word er ook steeds emotioneel van, want het voelt alsof ik iets heb overwonnen.
Vroeger als kind, en dit weten jullie ook Opa&Opa, had ik enorme heimwee. Opa O, u woonde (en Oma O nog steeds) op 5 minuten afstand van mijn huis. En als we dan eens mochten logeren met neefjes en nichtjes, deed ik nooit mee omdat ik dat te eng vond. Nu zit ik 11 weken in Ierland, 152 uur lopen vanaf mijn huis en doe ik alsof het de normaalste zaak van de wereld is. En terwijl ik dit schrijf, kijk ik uit mijn raam en zie ik een roodborstje, pimpelmeesje en koolmeesje. Allemaal vogels met betekenis voor mij.
En dat vind ik zo mooi! Ook al ben ik ver van huis, telkens weer zie ik tekens en dingen die mij aangeven dat ik niet ver weg ben. Ik luister soms het liedje Als Ik Je Weer Zie, maar elke keer moet ik het afzetten. Het is zo mooi en troostend, maar maakt mij ook verdrietig. ‘Als ik de nacht bewonder, besef ik dat altijd onder, dezelfde hemel sta als jij en ben je even heel dichtbij’. Een prachtige tekst, maar ik wil ook wel naar huis, en dan sterren kijken met mijn zusjes en kunnen wijzen naar de sterren en dat zij gelijk kunnen reageren. Snappen jullie het nog Opa&Opa? Ik soms ook niet meer, maar dat is niet erg. Nog 4 weken!! En dan ben ik weer thuis.
Ik had ook zo graag jullie willen FaceTimen en dan alles kunnen zeggen. En ik weet wel dat ik het zo ook met jullie deel, maar ik krijg geen reactie en dat vind ik nog wel het moeilijkste van allemaal. Maar ik ga door en, zoals ik altijd zeg, ik neem jullie mee. Maar dat doe ik ook echt, echt lieve schatten.
Ik mis jullie!
Liefs,
Laura, jullie dankbare kleindochter