Omkijken naar elkaar? We kunnen niet anders

We hebben allemaal wel eens de neiging om even je middelvinger op te steken naar je welbekende omgeving en te denken: “Ik zoek het zelf wel uit.” Stress, kapotte relaties, teleurstellingen, frustraties, er zijn zo veel verschillende redenen. Wat de reden ook is, uiteindelijk zou je het liefst met een koffer, een tentje en een nieuwe identiteit verhuizen naar Alaska om daar kluizenaar te worden in de weidse natuur.

Ook bij mij was het de laatste tijd weer goed raak. Deze keer liep ik tegen een geheel nieuwe trigger aan: een verantwoordelijkheidsgevoel in een machteloze situatie. Ik zag hoe iemand zich keer op keer in de nesten werkte, maar geen hulp toeliet. Er was weinig wat ik eraan kon doen. En toch voelde ik me op de één of andere manier verantwoordelijk. Ik voelde me toen zo machteloos, dat ik dan maar liever naar Alaska zou willen verkassen en me nooit meer voor iemand verantwoordelijk zou voelen.

Wat maakt mens

Zoiets bewijst maar weer dat wij mensen rare wezens zijn. Of misschien ben ik gewoon raar, maar ik kan me voorstellen dat ik niet de enige ben die zich op de één of andere manier verantwoordelijk voelt voor dingen die gebeuren met anderen. Er zijn nou eenmaal zaken waar je geen invloed op hebt. Al helemaal als het gaat om mensen. Soms weet je niet wat er nou écht in iemands hoofd omgaat. Of, nog erger, je weet donders goed wat er aan de hand is. En toch is het iets wat jij niet kan fiksen.

Wat is het dan toch, dat wij mensen er zo op gebrand zijn om naar elkaar om te kijken? Zelfs als iemand jou van zich afstoot, wil je diegene soms nog zo graag helpen. Sommigen zeggen dat dat nou net hetgeen is op wat ons mensen maakt, en geen dieren. De mogelijkheid om mee te voelen met elkaar, om jezelf te benadelen of zelfs op te offeren zodat je anderen kunt helpen. Eén voor allen, allen voor één en dat soort dingen.

We hebben de behoefte om er voor elkaar te zijn

Zorgbehoefte

Maar de laatste tijd ben ik er van overtuigd dat het nog verder gaat dan de ‘mogelijkheid’ om naar elkaar om te kijken. Waarom doet het immers zo’n pijn als mensen je hulp niet accepteren, als alles misgaat ondanks jouw goede zorgen, als er dingen gebeuren met mensen waar jij geen invloed op hebt? Iets zegt me dat wij mensen vanuit onszelf de behoefte hebben om er te zijn voor elkaar.

Of dit inderdaad zo is, waarom dit zo is, en of dit het antwoord is op wat ons mens maakt? Ik weet het niet. Ik denk dat ik daar eens even lang en diep over ga nadenken als kluizenaar in Alaska.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.