“Mijn arme hartje gaat de honderd jaar niet halen zo”

Mensen denken soms dat ik lichtelijk doof ben. In werkelijkheid is het probleem vaak dat ik juist te veel hoor en dat mijn hersenen de input niet altijd kunnen filteren. Simpeler gezegd: soms als je met mij praat moet je maar net zien te wedijveren met bijvoorbeeld een fluitende vogel buiten. Maar gek genoeg gebeurde het in een verder doodstille achtertuin dat ik mijn ouders helemaal verkeerd dacht te verstaan en maar weer kwam aanzetten met mijn karakteristieke “wut?”.

 

Haperen

Een berustende zucht. “Ik zei: eigenlijk wel lekker rustig zo, deze coronatijd.” Dus ik had ze tóch goed verstaan. De coronacrisis? Rustig? Ja, ik heb minder colleges. Maar man, wat ben ik een tijd kwijt aan dingen regelen van afstand. Aan inefficiënte Teams-vergaderingen met haperend beeld. Aan oplossingen bedenken voor dingen die nu niet meer kunnen. En elke keer dat er weer iets gecanceld wordt waar ik al maanden naar uitkeek voelt het als zo’n mokerslag dat ik denk: mijn arme hartje gaat de honderd jaar niet halen zo.

 

Ik houd het nieuws in de gaten en word overspoeld door tientallen headlines: groepering die en die heeft last van coronacrisis. Organisatie van dit en dat heeft alles moeten cancelen door lockdown. Branche hier en daar gaat failliet door corona. Ik kan dit nog makkelijker brengen, mensen: iedereen ondervindt op een bepaalde manier nadelige gevolgen van de coronacrisis. Zo. Ik heb je zojuist een uur aan leesvoer bespaard. Doe er wat moois mee in deze rustige coronatijd.

 

Acceptatie

Goed, even zonder dollen. Iedereen maakt deze tijd weer op een andere manier mee. Voor iedereen zijn er wel weer voor- en nadelen. De één geniet van de relatieve rust, maar maakt zich zorgen over de stress die het leven na de lockdown weer met zich mee zal brengen. De ander wordt gek zonder fysiek sociaal contact, maar ontdekt zijn eigen creativiteit door het bedenken van langeafstandsoplossingen. Dus laten we alsjeblieft gewoon accepteren dat iedereen dit anders ervaart. En praat erover met elkaar. Het schijnt te helpen.

 

(Maar denk eraan: als je met míj wil praten, doe dit dan in een doodstille achtertuin voor de grootste kans dat ik je versta.)

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.