Ik las laatst een geweldige thriller. Een complexe moord, een spannende zoektocht, heerlijk. Toch belandde het boek tegen het laatste hoofdstuk met een klap tegen mijn slaapkamermuur. Zo’n 400 pagina’s lang was ik aan het lijntje gehouden, in de veronderstelling eindelijk een romantiek-loos boek te hebben gevonden. Maar nee hoor, in het laatste hoofdstuk werden de twee hoofdpersonen toch maar smoorverliefd.
Onbekend gemis
Mijn zoektocht naar romantiekloze boeken, films en series gaat dus nog altijd door. Verhalen over mensen die hun ding kunnen doen – moorden oplossen bijvoorbeeld – zonder constant verliefd te zijn, zonder de hele dag om elkaar heen te drentelen, zonder innerlijke klaagzangen over hun relatiekeuzestress. Als ik nou de hoofdpersoon in zo’n dom liefdesverhaal zou zijn, dan zou ik dit denken omdat ik mijn buik vol heb van romantiek na stukgelopen relaties en dat soort gedoe. Maar ik ben naar mijn weten niet de hoofdpersoon in zo’n dom liefdesverhaal.
Ik heb nou eenmaal niks met verliefdheid. Ik zou niet weten hoe het is om écht verliefd te zijn op iemand, maar dat betekent ook dat ik niks tekort kom. Mocht ik ooit verliefd worden en gaat de relatie dan uit, dan zou ik het vast kunnen missen. Maar je kunt niet missen wat je nooit hebt gehad of gekend, toch? En dat is wat mensen in mijn omgeving niet altijd snappen. Van “Je vindt heus wel iemand” tot “Laat je niet afschrikken door andermans relatieproblemen”, iedereen heeft wel iets te zeggen als ik zeg geen behoefte aan een relatie te hebben.
Onmenselijk geluk
Het voelt alsof het verboden is als vrouw in de twintig om genoeg te hebben aan jezelf. En het voelt soms vooral alsof er iets ernstig mis is met mij als mens. ‘De liefde’ wordt altijd zo enorm opgehemeld, alsof het een soort hoger doel in het leven is voor iedereen om een relatie te hebben en daar gelukkig mee te zijn. En dat je een enorme egoïst bent als je geen zin hebt om je vrijheden op te offeren voor een ander en zo. Als dit allemaal zo is, dan heb ik een probleem. Het zou betekenen dat ik dan nooit gelukkig kan worden; ik ben dan niet blij met een relatie, maar zonder relatie heb ik mijn ‘doel’ niet bereikt. Ik zou een soort vreemd onmenselijk wezen zijn, omdat ik al gelukkig genoeg kan zijn met mezelf.
Misschien klink ik nu juist als zo’n zeikwijf uit zo’n dom liefdesverhaal. Maar volgende week staat Valentijnsdag weer voor de deur, en ik bereid me alvast mentaal voor op alle steunbetuigingen die ik als single ga krijgen. Maar, lieve mensen, er is méér in dit leven dan partnerrelaties. Liefde voor je vrienden, houden van je familie, gelukkig zijn met jezelf. Ook dan ben je naar mijn weten nog een volwaardig mens.