‘Ik zit niet lekker in mijn vel’, dat was het onderwerp van de mail die ik vorige week naar mijn mentor en andere collega’s moest sturen. Normaal had ik dit niet gedaan, ging ik gewoon door zoals altijd en uiteindelijk was het dan zo erg dat ik mij 2 dagen moest ziekmelden. Ik heb het altijd moeilijk gevonden om mijn mentale gezondheid uit te spreken naar anderen, omdat ik er vaak geen goede reactie op kreeg.
En dat is jammer, want het is zo belangrijk. Daarom heb ik al meerdere artikelen hierover geschreven. Om het taboe te doorbreken en bespreekbaar te maken. En hoe makkelijk ik hier online over praat, des te moeilijker ik het vind om dit uit te spreken in het echt op de werkvloer. Dat is gek, want als er één iemand is die zich altijd uitspreekt over mentale gezondheid dan ben ik het wel. Ik weet alleen dat er een factor is die soms nog harder meeweegt dan het kwetsbaar opstellen.
Dat is namelijk mijn perfectionisme. En ik hoor je al zeggen: Laura, als er iets is wat je niet moet hebben als je leerkracht wordt, dan is het perfectionisme. En dat is ook zo, maar toch ken ik heel veel leerkrachten met perfectionisme. We willen graag alles perfect maken en ervoor zorgen dat alles loopt zoals het moet lopen. Maar dan heb ik nieuws voor je… Dat doet het dus NOOIT! Nooit loopt het zoals jij het in je hoofd had zitten. En dat weet je diep van binnen ook wel, maar toch ga je het jezelf verwijten. Het is jouw schuld dat het niet loopt zoals het gaat.
Dus ik moest aan de bel trekken. Mijn school waar ik stage loop, heeft mij enorm goed geholpen. Ik kreeg de volgende dag gelijk een kaartje op mijn bureau met een tekst: ‘Puzzelen mag, we zijn een lerende omgeving. ‘We hebben vertrouwen in je.’ Dat moest ik horen, want dat is het stomme, je vergeet altijd de goede feedback. En de slechte feedback komt 10 keer harder aan en die onthoud je ook.
Ik heb gemerkt dat je soms die waardering voor jezelf moet opschrijven of aan iemand moet vertellen. Want je gaat zien dat het soms het ene oor ingaat en dan het andere oor uitgaat. Ook omdat je met kinderen werkt, zal je ook niet snel waardering krijgen. Of we merken het niet op. Leerlingen geven natuurlijk wel aan dat ze je waarderen. Door bijvoorbeeld overal ‘juf is lief’ op te schrijven of door je opeens een knuffel te geven. We zien het wel, maar we onthouden het niet. Dat komt ook omdat we nou eenmaal bezig zijn met de dingen die fout gaan of we proberen alles in goede banen te leiden. Dus om dan van collega’s te horen dat je het goed doet, dat is erg fijn even.
Dus toen ik aangaf dat ik mij niet lekker voelde, ging ik ook meer naar mijn klas kijken en naar de fijne dingen. Iemand op mijn school zei ook: ‘Schrijf ook eens de leuke dingen op, wat ging er goed?’ Ik merkte dat ik minder kritisch op mezelf keek en dat ik ook losser werd voor de klas. Ik keek naar de leerlingen en keek ook wat voor mogeliijkheid ik heb als ik voor zo’n groep sta. Leerlingen die met aandacht naar je luisteren en ook wat van je willen leren. Ik zag mijn plek als een ereplaats. Ik geef leerlingen een veilige plek en leerlingen mogen groeien bij mij. Dat werd een geruststellende gedachte en ik voelde mij fijner.
Ik sta ook rustiger voor de klas. Ik moet wel natuurlijk mijn best doen. Maar soms als ik voor die klas sta, het is stil en ik weet het eventjes niet meer. Dan voel ik een soort plicht, maar wel een fijne plicht. Leerlingen willen naar mij luisteren, ze willen dat ik hun iets leer. Hoe mooi is dat.
Laat toch weer zien wat aan de bel trekken kan doen.