Ik weet het nog heel goed. Ik zat in Havo 5 en liep bij een psycholoog. Ik had moeite met mijn angststoornis en op een gegeven moment werd school mij ook te veel. Tijdens een gesprek met mijn psycholoog werd het al snel duidelijk, ik ging met een maatschappelijk medewerker en mijn mentor van de school, een gesprek voeren over mijn mentale gezondheid en wat ik nodig heb van de school.
Het was niet altijd makkelijk op school. Vooral als je een angststoornis of welke stoornis dan ook hebt. Het begrip hiervoor is ook niet altijd aanwezig. Ik was soms dagen niet op school en als leerkrachten mij dan vroegen waarom ik er niet was, dan vonden ze het vaak een beetje raar. Je kan je dan wel niet goed voelen, maar om dan helemaal niet naar school te komen? Is dat niet een beetje overdreven?
Ik zie het nog steeds gebeuren in het onderwijs. Leerlingen worden niet serieus genomen als ze moeite hebben met hun mentale gezondheid. Want het zijn pubers en het kan snel worden gezien als ‘aanstelgedrag’. Ik heb zelf ook het idee gehad dat ik heb moeten vechten om te laten zien dat het echt niet goed met mij ging.
Na dat gesprek met de maatschappelijk medewerker en mijn mentor, kwam het idee om een brief te schrijven aan mijn leerkrachten. Ik kon deze zelf voorlezen in de lerarenkamer (wat ik al een raar idee vond van mijn mentor, aangezien we net een gesprek hadden over mijn ANGSTstoornis) of mijn mentor ging deze voorlezen in de lerarenkamer. Ik koos, natuurlijk, voor de tweede optie. Nadat deze brief was voorgelezen, was er veel begrip vanuit de leerkrachten en hebben ze mij enorm geholpen.
Dat is natuurlijk fijn, alleen had ik een psycholoog die dit voorstelde… Dat heeft niet iedereen. Niet iedereen durft aan de bel te trekken. Zouden we deze leerlingen dan niet serieus moeten nemen? Hoeveel leerkrachten doen aan check-ins voordat ze hun les beginnen? Hoe vaak kijken we door de klas heen en scannen we of iedereen wel lekker in hun vel zit.
Hoe vaak gaan we het gesprek aan? Hoe vaak trekken we aan de bel als we zien dat een leerling vaak afwezig is? En HOE trekken we aan de bel? Gaan we ze bang maken met hoeveel werk ze nog niet af hebben of vragen we hoe het met ze gaat?
Als leerkracht ben je een voorbeeld voor hoe wij hier later ook mee omgaan en daar kan je niet vroeg genoeg mee beginnen. Soms kan ik er boos van worden als ik zie hoe lastig het soms mensen wordt gemaakt. Je moet bedenken dat sommige leerlingen al een gevecht in hun hoofd aangaan en daarnaast hebben ze ook nog leerkrachten die even gaan vertellen wat ze allemaal wel niet hebben gemist, en ook nog moeten inhalen.
Waarom kunnen wij, als leerkrachten, niet samen met de leerling hierover praten. ‘Ik zie dat je er al een tijdje niet bent geweest, gaat het goed met je? Waar kan ik bij helpen?’ Dat is het enige dat we moeten doen.
En ik snap dat we als leerkrachten de resultaten willen behalen, dat is Nederland, maar is de leerling niet belangrijker? Als we door blijven drammen, verhelpen of verslechteren we het probleem dan? Ik wil als leerkracht niet aan de andere kant staan en denken: ‘Als ik nou maar meer had gevraagd hoe het gaat, dan was het misschien anders gegaan.’
Mentale gezondheid is onzichtbaar… We kunnen er geen stof overheen gooien zodat we zien waar het zit. De enige manier hoe we daar achter kunnen komen, is door te vragen. Het is geen aanstelgedrag, je bent niet de enige en het is zeker een reden om moeite te hebben met school. Als je zelf een leerling bent, vraag om hulp en als leerkracht, biedt de hulp aan.