Ik kan mij nog goed herinneren dat ik in Londen was met mijn klas. Het was in december, havo/vwo 3 en we waren met de bus en de boot gegaan. Het was een leuk uitje van school. We moesten het wel doen met het budget van school, dat was niet zo veel… Eigenlijk helemaal niets. We hebben alle gratis dingen gedaan die je kon zien.
Ik kan mij nog goed herinneren dat wij de eerste nacht in ons hostel gingen slapen. Dat was natuurlijk hartstikke spannend en we wilden allemaal niet slapen. We gingen kletsen tot in de late uurtjes. Op een gegeven moment dachten wij stoer te doen en even op de gang te kijken of we konden rennen of konden aankloppen bij andere kamers. Wij deden stiekem de deur open en wat zagen wij? Onze leerkracht, zittend op de grond aan het eind van de gang. Hij zei: ‘Willen jullie alsjeblieft gaan slapen?’ Hij keek al zo vermoeid, alsof hij al de hele dag op wacht stond voor ons. Nu ik er op terug kijk, was het wel erg lief.
Een docent die wachtte totdat we allemaal gingen slapen. Totdat we ons allemaal veilig voelden en we wisten dat er ons niets zou gebeuren. Wat je allemaal over hebt voor je klas. Dat gevoel van helpen, maar zonder dat leerlingen het zien, dat gevoel is lastig om te beschrijven. Wat er allemaal achter de schermen gebeurt om een leerling zich op zijn gemak te laten voelen, dat wil je niet weten. Misschien heb je soms wel gedacht: ‘Wat gek, dat ik nu opeens dit op mijn tafel heb’ of ‘Het komt eigenlijk wel goed uit dat ik dat niet hoef te doen van de leerkracht.’. Meestal denk je dan: Toevallig. Het is niet toevallig, leerkrachten denken aan zoveel dingen. Dat is waarom ook zoveel leerkrachten een burn-out hebben of werkdruk ervaren of ‘werk mee naar huis nemen’. We willen alles zo graag goed doen voor jullie, leerlingen.
Datzelfde tripje naar Londen, was er een Christmas Carol dienst. Dit was in Westminster Abbey en je moest in de rij staan, wilde je dit gaan ervaren. Niemand van ons wilde natuurlijk in de rij staan, maar we liepen langs de rij en wat zagen we? Natuurlijk, onze docenten die trouw in de rij stonden, zodat wij straks konden aanhaken. Toen we daar uiteindelijk zaten, heb ik zo’n prachtige avond gehad. Het was magnifiek. Heb ik mijn docenten bedankt? Nee. Baal ik ervan? Nu ik dit zo schrijf, ja, behoorlijk. Want wat heb ik veel aan mijn docenten gehad toen ik soms in de put zat met mezelf. Zij waren er, zij maakten mij aan het lachen en ze lieten mij zien dat ik er ook toe deed.
Dat wil ik ook zijn voor mijn leerlingen en dat probeer ik volop. Sommige momenten is het lastig om er voor je leerlingen te zijn, want dan ben je zelf kapot van iets. Maar dan huil je maar even op de wc, veeg je je tranen weg en ga je weer door. Je bent een belangrijk persoon voor de ontwikkeling van de leerlingen en dat mogen wij niet vergeten.
Ik hoop dat ik ook ooit, net zoals mijn docent, aan het eind van de gang mag zitten en mag vragen aan leerlingen of ze eindelijk gaan slapen. Dingen over hebben voor je leerlingen, dat wil ik met de grond van mijn hart.