Toen ik zelf als leerling op de basisschool zat, had mijn klas vaak moeite met stil zijn. Daarom moest onze juf daar vaak aandacht aan schenken. Uiteindelijk had ze een heel goed idee. Ik noem haar voor dit verhaal juf Maaike. Op school hadden we een gymzaal vlakbij onze school en daar kon het geluid erg galmen. Wanneer je dan je een klas hebt van 24 leerlingen die schreeuwend door de gymzaal rennen, kun je natuurlijk wat gehoorbeschadiging oplopen.
Daarom introduceerde juf Maaike de ‘fluisterkaboutertjes’. De fluisterkaboutertjes leefden in de muren van de gymzaal, maar ook in de muren van de school. Als we helemaal ‘uitgegymd’ waren en we rode kopjes hadden gekregen, moesten we zitten op de bank. Juf Maaike liep naar de muur van de gymzaal en begon te praten tegen de fluisterkaboutertjes. En wij waren natuurlijk stil, want de fluisterkaboutertjes fluisteren nou eenmaal. Nu ik zelf op de pabo zit, vind ik dit een meesterlijke oplossing voor luidruchtige leerlingen. Terwijl juf Maaike tegen de fluisterkaboutertjes aan het praten was, kon ze het gelijk hebben over de dingen die fout gingen die dag. We hoorden dingen als: ‘De fluisterkaboutertjes hoorden wel dat we soms niet heel aardig tegen elkaar aan het praten waren. Misschien moeten we hier beter opletten, jongens!’ En was het je verjaardag? Dan was het al helemaal feest. Je mocht dan zelf tegen de fluisterkaboutertjes praten, maar de juf kon ze alleen horen.
Tuurlijk was er iets in mij dat wist dat er geen fluisterkaboutertjes waren, maar het idee en de overgave van mijn juf, gaf mij de hoop dat ze stiekem wel bestonden. Als pabo-student ben ik dan ook heel blij dat ik soms nog met ze mag praten, én dat ik ze nu kan horen.