Het nieuws trok zowel op nu.nl als in het echt veel bekijks: lesauto belandt op geparkeerde cabriolet. Ik wist niet zo goed of ik nou moest lachen uit leedvermaak of cringen uit meeleven met de leerling die dit knappe staaltje vliegwerk op zijn of haar geweten had. Ik vermoed helaas dat de leerling het huilen nader dan het lachen staat – het hele land kijkt toe hoe diegene keihard heeft gefaald.
Want laten we wel wezen: dit is toch echt een flinke faalactie. Ik zal er niet met mooie woorden omheen gaan draaien over hoe de instructeur beter had moeten opletten en de leerling ook nog maar een leerling was en bla bla. Waarom niet? Omdat er helemaal niks mis is met falen an sich. Falen is een onderdeel van het alledaagse leven. En toch doen we alsof alles altijd perfect gaat, of praten we iets zoveel mogelijk goed wanneer iets fout gaat.
Faalhaas
In principe is dat heel fijn. Ik spreek uit ervaring als brokkenpiloot én als ongediagnosticeerde faalangstlijder. Wat een heerlijke combo. Maar goed. Falen is onvermijdelijk, maar wel heerlijk te verbergen of goed te praten. Maar wáárom doen we dit in vredesnaam? Wie heeft er bedacht dat altijd alles goed moet gaan? Of dat falen wel degelijk gebeurt, maar dat niemand wil erkennen hoe belachelijk hard je overal en nergens in kunt falen in het leven?
Het is de laatste tijd al een mooie ontwikkelende trend dat mensen worden aangespoord om meer te falen. Je kunt immers alleen leren door fouten te maken en zo. Die gedachte kan heel goed werken voor jezelf persoonlijk (het werkt bij mij, in elk geval). Maar dan zijn we er nog niet. Nu moet het nog acceptabel worden om dit faalproces te delen met anderen. Gooi open, die beerput des faal-acties. Houd een faal-blog bij. Hang de brokkenpiloot uit op Twitter. Sta op en let your faalhaas-flag fly!