Een verroest gourmetstel

De kerstreclames vliegen je weer om de oren. In deze feestmaand worden we in het gezicht gemept met zoetsappige reclames van uitgedoste families aan statig gedekte tafels. Ze kijken elkaar liefdevol aan en geven elkaar schalen door met hoeveelheden eten waar een weeshuis nog genoeg aan zou hebben.

Ik weet niet hoe realistisch dit beeld van kerstdiners is. Ik bedoel, het zou zomaar kunnen dat je familie zich elk jaar weer rond de kerst verzamelt rondom een afgeladen tafel. Maar vanuit mijn referentiekader is kerst een tijd van verdeel-en-heers, pakken wat je pakken kunt, je eigen hachje redden. Wij gingen namelijk altijd met ons gezin gourmetten met kerst.

Identiteit

Hoe ze er ook uitzien: kersttradities zijn voorspelbaar, herkenbaar, en allicht maak je al je hele leven elk jaar dezelfde kersttradities mee. Aan de ene kant ben ik zelf wat allergisch voor dingen die we doen ‘omdat het een traditie of gewoonte is’. Aan de andere kant bieden tradities houvast. Bij tradities binnen een groep heb je een gezamenlijke basis, maar ken je ook je eigen rol in dit geheel. Tradities creëren een onderling groepsgevoel, of vormen juist een onderdeel van je eigen identiteit.

Het gourmetstel ligt te roesten in de schuur

Ik heb warme herinneringen aan de misschien niet zo vredelievende, maar wel gezellige kerstdiners van mijn familie. Maar afgelopen jaren zijn er veel dingen veranderd. Het gezin woont verspreid door het land en de familie woont verspreid over de wereld. Het gourmetstel ligt te roesten in de schuur, temidden van verhuisdozen en halfgare eeuwenoude meubels. Als een soort kunstzinnig clichébeeld van een vergane traditie, van vervlogen goede oude tijden.

Nieuwe tradities

Hoewel je dus aan de ene kant wat allergisch kan zijn voor stoffige tradities, is het toch ook wel jammer als die goede oude tijd vergaat. Je kunt ontkennen wat je wil, maar ik vermoed (of hoop…) dat ik niet de enige ben die zelfs als tweedejaars nog altijd moet wennen aan alle veranderingen als student. Een nieuwe woonplaats, een nieuwe cultuur, nieuwe vrienden, en nieuwe tradities. Hartstikke leuk, maar daarmee betekent het ook dat het voelt alsof je identiteit mee verandert.

Zulke veranderingen zijn een heel proces. Ze kosten tijd om aan te wennen en soms is het moeilijk om niet meer vast te kunnen houden aan die goede oude tradities. Maar tegelijkertijd zou je het ook kunnen zien als een opening: een kans om zelf nieuwe tradities op te starten, iets waar jíj je ei in kwijt kan, iets wat past bij jouw eigen, onafhankelijke, nieuwe identiteit.

Wees dus in een tijd van veranderingen niet bang voor deze veranderingen. Doe lekker je ding, en wie weet bedenk jij zelf wel een traditie waar je later met warme gevoelens op terug kijkt.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.