Dragelijke studiestress

Het eind van mijn semester komt eraan, en wat betekent dat? Ondraaglijke stress. Oké, ik overdrijf misschien een beetje, maar de stress loopt wel hoog op en kan zeker soms als ondragelijk voelen. Ik denk dat dat voor iedere student wel eens herkenbaar is.

 

Ik loop vanaf het begin van mijn semester hier in Boedapest op hele stoere manier te verkondigen dat het onderwijs bizar makkelijk is. Spijtig genoeg, moet ik die woorden toch terugnemen. Ik moest voor mijn short fiction vak een research paper schrijven van 2000 woorden over ‘identity and cultural translation’ in een short story van Salman Rushdie. Even ter aanvulling: ik doe de studie journalistiek op de hogeschool in Ede. Daar schrijf je geen Engelse academische papers over identiteit en culturele vertaling in short stories.

 

Safe to say dat ik aardig wat stress heb ervaren in de aanloop van de deadline. Uiteindelijk heb ik (met een klein beetje hulp van mijn vriend ChatGPT, please niet tegen mijn docent zeggen) een hartstikke prima paper ingeleverd. Maar, de stress stopt hier niet, want er zijn nog genoeg andere deadlines die op mij wachten. Het zet me aan het denken: hoe kan ik nou het beste om gaan met deze stressvolle periode? Er schoten me een paar dingen te binnen die mij helpen om de ondraaglijke stress toch iets dragelijker te laten voelen.

 

• Jezelf niet omlaag praten

Mijn stress komt vaak niet eens door de moeilijkheidsgraad van de opdracht, maar door mijn eigen stem in mijn hoofd die me vertelt hoe moeilijk ik iets ga vinden. Vooral als de opdracht vaag is beschreven door de docent. Opeens neemt het negatieve stemmetje het van me over en vertelt me dat deze opdracht te moeilijk is voor mij. Terwijl ik vaker aan mezelf bewezen heb dat ik capabel genoeg ben om moeilijke opdrachten te behalen én lukt het vaak ook nog eens om een mooi cijfer daarvoor te behalen. Dus: Veerle van de toekomst gaat wat liever tegen zichzelf praten. Wees je eigen persoonlijke cheerleader en bespaar jezelf de stress.

 

• Samen studeren

Iets met vele handen maken licht werk? Het is fijn om de stress een soort te ‘delen’ met iemand. Al helemaal als je dat doet met iemand die hetzelfde vak volgt. Samen bitchen over hoe vervelend een opdracht is kan gek genoeg best motiverend werken. Naast dat je steun bij elkaar kan vinden helpt het mij ook erg om het idee te hebben dat iemand me in de gaten houdt. Ik ga daarom vaak naar mijn ouders of naar de bieb om te studeren. Niet dat het mensen in de bieb iets boeit of ik studeer of niet, maar het idee is fijn, vertel ik mezelf.

 

• Praat met iemand

Ik heb gister mijn beste vriendin nog een paniekerig appje gestuurd waarin ik zei dat ik echt even niet meer wist hoe ik het moest opbrengen. Ik had gister een deadline en vandaag staan er 3 op de planning. En ja, ik zie mijn sinterklaasgedicht als een deadline. Goed, toen kwam puntje nummer 1 natuurlijk even om de hoek kijken. Ik was er even van overtuigd dat het me niet zou lukken. Als het mezelf even niet lukt om positief te zijn, dan moet Charlotte (lees: beste vriendin) dat maar even voor me doen. Nadat zij me wat moed had ingepraat, lukte het me weer. Als iemand anders er heilig van overtuigd is dat het je gaat lukken, dan kan je zelf toch niet achterblijven? Ik sprak af dat ik haar zal laten weten wanneer ik het af had en ja hoor, om 10 uur s’ avonds kreeg Char heel keurig een appje van mij dat ik de deadline behaald had. Char stuurt me een bemoedigend appje terug. Nu kan ik met een trots en gerust gevoel mijn bed in.

 

• Toekomstbeeld

In de tentamen periode sluit ik mezelf vaak op bij mijn ouders en leef ik als het ware als een kluizenaar. En ik zie er trouwens ook echt zo uit. Ik bespaar je daar beelden van, want dat is voor niemand leuk. Het opsluiten in huis helpt me zeker bij het leren, maar de dagen zien er wel een beetje treurig uit. Er lijkt geen einde aan te komen. Door deze oneindigheid-illusie is het belangrijk om jezelf aan de werkelijkheid te herinneren. Dit gaat weer over. Na je tentamens doe je weer mee met de samenleving, kom je weer de deur uit en zijn je ouders niet de enige mensen met wie je praat (echt, ik zou willen dat overdreef).

 

Tijdens de oneindigheid-illusie helpt het mij om leuke dingen in te plannen. Wij als mensen vinden het heel leuk om dingen te vieren. Dat fenomeen neem ik erg serieus. Na elke drukke periode op mijn studie, ben ik op het terras te vinden om te vieren dat die periode weer voorbij is. Eigenlijk is het gewoon een slap excuus om een EsMa te drinken.

 

Door deze tips kom ik erachter dat het bij jezelf begint. Je kan jezelf omhoog praten in plaats van omlaag praten en daarin kracht vinden. Maar daarbuiten ben je toch best afhankelijk van een ander. Het samen studeren, het praten en het vieren moet je allemaal met anderen doen. Soms draai ik een beetje door in het idee: ik wil het zelf doen. Maar ik laat zien aan de hand van mijn eigen tips dat dat helemaal niet kan. Dus een goede en mooie reminder om af en toe om hulp te vragen. Er zijn genoeg mensen die dat voor jou willen doen.