Die ene iconische Hobbit-scène

Het is november: een grauwe, grijze maand waarin er niks gebeurt en de langverwachte feestdagen zo dichtbij en toch zo ver weg lijken. Toch heeft november voor mij wel een avontuurlijk randje. Het was in deze maand dat ik, twee jaar geleden onderhand, mezelf deed denken aan die ene iconische scène uit The Hobbit. Je weet wel welke ik bedoel. “I’m going on an adventure!”

Dat is hoe ik er achteraf op terugkijk. Op het moment zelf verliep het allemaal wat minder heldhaftig. Ik stopte met mijn studie in Utrecht, in de stad waarvan ik al jaren wist dat ik er ooit zou gaan studeren. Deze stap betekende ook dat het enige toekomstbeeld wat ik al jaren voor me zag, in duigen viel. Het voelde als een soort identiteitscrisis: plotseling bleek ik niet bepaald geschikt voor ‘het academische wereldje’. Maar wat dan wel? Ik kon het met de beste wil van de wereld niet bedenken.

Papierwerk

Denk nou eens terug aan die iconische Hobbit-scène. De scène waarin de anders zo keurige en beheerste Bilbo op het laatste moment zijn beslissing maakt, zijn reispapieren ondertekent, en zich als hobbit aansluit bij een groep luidruchtige dwergen onder leiding van een grijsharige tovenaar. Tegen ieders verwachtingen in, want hij is immers een voorspelbaar saaie hobbit die liever in zijn knusse hobbit-hol blijft zitten dan dat hij zomaar op avontuur gaat.

Zo ging ook ik op een grauwe novemberdag op avontuur. Ik, die toen nog als een ware hobbit het liefst de hele dag thuis zou zitten in een vertrouwde omgeving met al mijn spulletjes keurig op orde om mij heen. Maar in een opwelling regelde ik een visum (dan ga je naar de ambassade en krijg je vragen als “ben je van plan een terroristische aanslag te plegen”) en nog een heleboel papierwerk. Ik had een maand de tijd en ik had zo’n vermoeden dat er, net als bij Bilbo, ook in mijn omgeving weddenschappen werden afgesloten of ik mijn plan uiteindelijk door zou zetten of niet.

Texaanse dwergen

Drie dagen voor mijn negentiende verjaardag pakte ik mijn koffers en vertrok voor een half jaar naar een bijbelschool in Texas. Naar een gebied waar de Drie-Eenheid bestaat uit God, Jezus en Donald Trump. Ik sloot me aan bij een groep luidruchtige Canadezen, Amerikanen en Duitsers onder leiding van een grijsharige dwerg (hoewel hij voor Texaanse begrippen best een normale lengte had). Gek genoeg waren deze zes maanden de beste tijd van mijn leven.

Net als Bilbo kwam ook ik terug als een gloednieuwe hobbit. Ik had een tijd doorgebracht in een omgeving waar niemand mij van tevoren kende, en waarna ik de meeste mensen nooit meer terug zou zien – dus het maakte niet zo gek veel uit wat ik voor indruk op die mensen achter zou laten. Zes maanden lang had ik alle ruimte om te ontdekken wie ik zelf denk te zijn. Zo’n soort hobbit-avontuur zou ik iedereen van harte gunnen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.