Dag kinderen, dag Rotterdam!

Afscheid nemen. Het moet helaas bijna. Ik heb nu een heel jaar erop zitten met mijn groep 3 in Rotterdam. Uiteindelijk is mijn laatste dag op de school daar, en dan komt het moeilijkste. Normaal heb ik er niet zoveel moeite mee. Maar dit keer is het anders. Dit is namelijk de eerste keer dat ik een heel schooljaar in één klas ben gebleven. Hier heb ik bewust voor gekozen, maar nu ik bijna vaarwel tegen ze moet zeggen, wil ik mijn stomme kop wel slaan.

En natuurlijk hoort dit erbij. Elke leerkracht moet aan het eind van het schooljaar afscheid nemen, maar dan zie je ze soms wel lopen als je op dezelfde school les blijft geven. Met stage is dat niet zo. Vooral niet als je stage loopt in Rotterdam. Deze leerlingen kom ik waarschijnlijk nooit meer tegen. Dat doet pijn. Ik wilde zo graag dat ik ze in de wandelgangen tegen zou komen en een klein gesprekje zou hebben met ze, maar dat gaat niet.

De laatste dag wordt wel helemaal top. Een medestudent en ik gaan een talentenshow organiseren voor onze leerlingen. De leerlingen kiezen zelf het talent wat ze willen laten zien en wij maken er dan een show van. De leerlingen komen nu al enthousiast naar mij toe om te vertellen wat ze willen doen. Zingen, dansen, theater. Maar ik krijg ook hele aparte talenten zoals rennen, tikkertje of stunten. Ik probeer het voor elkaar te krijgen, maar tikkertje wordt een leuke.

Mijn medestudent en ik gaan ook ons talent laten zien. Wij gaan een liedje zingen. Het liedje kennen de leerlingen al, alleen het refrein, maar we gaan dat hopelijk grotendeels samen met de leerlingen zingen. Het liedje heet Ik wens jou. Mijn medestudent en ik zeiden al tegen elkaar dat we waarschijnlijk gaan huilen tijdens het zingen. Het liedje zegt alles wat wij onze leerlingen toewensen. Deze leerlingen zitten voorgoed in ons hart. Maar ook de leerkrachten, medewerkers en iedereen die ons welkom heeft laten voelen.

Ik ben iedereen dankbaar voor dit prachtige jaar. Een jaar van bloed, zweet en tranen, maar duidelijk ook van veel plezier en ontwikkelingen. Het is bitterzoet, maar mijn jaar in Rotterdam zit er gewoon op!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.