“Dus het kan pas de oven in als het lampje uit is?” Dit is één van de vele naïeve uitspraken die ik de afgelopen maanden heb uitgekraamd naar mijn huisgenoten. Deze zin illustreert bijvoorbeeld een waardevolle les die ik leerde tijdens het koken. Na een maandje of zeven op mezelf ben ik er eindelijk achter gekomen waarom ik niets gaar kreeg in de oven. En eindelijk weet ik het: Ik ben een sukkel die nog veel te leren heeft. Verder is op jezelf gaan fantastisch hoor. Maar het is niet makkelijk, dat volwassen worden.
#Adulting
Het zou zijn eigen werkwoord moeten krijgen, volwassen worden. In het Engels bestaat deze al: “adulting“, de kunst van het volwassen worden. Op Twitter en Instagram zie je het vast wel eens langs komen. In zo’n lange, blauwe sliert aan hashtags. Vaak onder een foto van iemand die er net is achter gekomen hoe hij zijn huis zo snel mogelijk kan stofzuigen. Of op Twitter door iemand die verteld over hoe ze zoveel mogelijk boodschappen voor zo min mogelijk geld kreeg. En het zijn altijd zijn mensen tussen de 18 en 25 jaar. Hoewel niet iedereen het woord kent heeft iedere (uit huis wonende) student ermee te maken. Want volwassen worden is uitdagend, verassend en vaak gewoon heel verwarrend.
Iedereen zou op kamers moeten gaan. Voor de ervaring. Het is een unieke tussenfase waarin je nog fouten mag maken maar wel gedwongen wordt om volwassen te zijn. Opeens moet er huur worden betaald. Boodschappen die moeten worden gekocht. Een huis dat moet worden schoongemaakt, dan ook nog koken en dat allemaal naast het studeren. Er zijn eigenlijk geen uren meer in de dag om te studeren en het geld gaat wel heel hard. Dus wat doe je dan?
Om middernacht de wc schoonmaken
Ik werd creatief en ging op ontdekkingsreis. Welke dingen zijn goedkoop en lekker, welke producten heb ik absoluut nodig. Hoelang kan ik zonder groenten? Als ik niet ontbijt, kan ik dan naar de film? Wanneer heb ik tijd om de wc te doen? Ik denk om middernacht. En zo stuntel je even door totdat je ontdekt dat je een beetje structuur nodig gaat hebben. Groenten worden toch maar gekocht, want opeens was ik wel heel vaak moe. Ik liet maar een keer de film schieten zodat ik normaal kon ontbijten. De wc deed ik toch maar overdag in plaats van Netflixen. En zo leerde ik langzaam adulten.
Voor mijn huisgenoten is het hilarisch. Ze herinneren me er nog graag aan dat ik op die bewuste avond scheldend in de keuken stond omdat ik stress had voor deadlines en vervolgens mijn eten niet gaar kreeg. Met een rood, beteuterd hoofd constateerde ik aan tafel dat de zoete aardappels nog niet gaar waren en ondertussen had ik een deadline gemist. Dat is de ellende van adulting: je doet het nooit in één keer goed. Gelukkig is er dan nog de volgende dag om het opnieuw te proberen. En wie weet doe ik dan wel de aardappels pas in de oven als het lampje uit is.