Column: Ik heb te veel vrienden

Ik zat bij de Bagels & Beans met een aantal klasgenoten. Het was erg gezellig (anders zou ik er ook niet zijn). Tijdens het eten van een vet onhandige bagel met chutney (@B&B, noem het gewoon jam!), hadden we het over vrienden. De één was altijd te verlegen om op iemand af te stappen, een ander is nog maar net uit haar schulp gekropen en de derde was eenzaam. En zo deed iedereen wel even zijn of haar vriendentimeline. Over het algemeen was het wel wat sad, want vrienden op de basisschool of middelbare zijn gewoon moeilijk. Iedereen is best moeilijk als kind, dus het is ook niet heel gek.

 

Zelf heb ik eigenlijk juist last van te veel vrienden. Kwantiteit over kwaliteit, laat ik het zo zeggen. Ik heb over de hele wereld mensen die ik ken en ook in Dutchland zelf heb ik verschillende vriendengroepen. Eigenlijk niks te klagen, zoals mijn klasgenoten deden. Toch? Ik zat daar dus in de Bagels & Beans, onhandig aan de tomatenbagel, te twijfelen of ik mijn mond moest openen over mijn vriendenverleden. Zouden ze het snappen dat je met te veel vrienden ook niet de wereld hebt? Dat je dan juist niet die ‘beste’ vrienden hebt en dus niemand om echt alles mee te delen? Ik zie mezelf snel als de tweede optie, omdat iedereen toch betere vrienden heeft. Ik ga niet snel de diepte in en kan ook niet veel met het woord commitment. Het valt mij namelijk op dat ik moeilijke dingen met niemand deel, omdat ik denk ‘oh, over een maand spreek ik die toch niet meer’. Als ik er zo over nadenk, zijn al die lunchdates best wel zonde van mijn geld. Want een investering kan je het niet noemen. Maar het is altijd wel lekker eten en ook gezellig. Zo vaak spreek ik diegene toch niet, dus er is altijd wel some catching up to do.

 

Bij films en verhalen komt het eigenlijk ook altijd terug. Vooral de typisch Amerikaanse highschool films met de meidenclubjes van vier die aaaaalles samen doen. Of die collega die tegelijkertijd ook de beste vriend(in) is. Als extravert kan ik mij daar totaal niet mee vinden. Ik weet ook niet zo goed of ik er jaloers op ben. Ik geniet wel van het vliegtuig pakken naar iemand die ik niet vaak spreek. Je hoort vaak, zoals ik net al een beetje zei: kwaliteit over kwantiteit. Op zich zou ik dat gevoel ook wel willen herkennen. Niet dat ik per se een best friends ketting om mijn nek wil, maar wat meer diepgang of een aantal go to vrienden. Ja, eigenlijk ben ik wel jaloers op mijn klasgenoten. Maar dat zeg ik niet, waarschijnlijk spreek ik ze over een maand toch nooit weer. Ik blijf gewoon op die moeilijke kipbagel kauwen waar alles vanaf valt. En glimlachen. Totdat ze het over iets anders hebben.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.