We zijn nu alweer over de helft en ik wil het nu echt hebben over het daadwerkelijke stage/leven in het buitenland.
Ik zit hier nu alweer 8 weken. Toen ik mij aan het klaarmaken was voor dit avontuur, dacht ik dat het heel lang ging duren. 2,5 maanden klinkt namelijk wel heftig. Maar het is toch best snel voorbij gegaan. Als je eenmaal een ritme hebt gecreëerd, dan vliegen de dagen voorbij.
Er zijn momenten geweest dat ik het zo heerlijk heb hier, dat ik eigenlijk niet meer naar huis wilde. De weken in het midden van dit avontuur waren dat vooral. Nu moet ik nog maar 2,5 weken en ik merk dat ik sneller denk: ‘Het is wel goed geweest zo.’
En dat is ook normaal, het gaat je niet in de koude kleren zitten. Je bent weg van al het bekende en je moet een nieuw sociaal leven opbouwen. Je hebt natuurlijk je huisgenoten, maar als dat de enige mensen zijn die je spreekt, kan dat wel vervelen (no offense huisgenootjes :)). Maar zij snappen ook wel wat ik bedoel.
Je mist je vrienden, je favoriete plekjes en gewoon het bekende. Begrijp mij niet verkeerd, ik lijd aan escapisme. Ik vlucht graag weg van alle verantwoordelijkheden en dat vind ik ook heerlijk. Maar als alles ook niet helemaal van harte hier gaat, dan valt dat gelijk weg. De treinen rijden hier weinig, bussen zijn sloom en we moeten eigenlijk alles lopen. Ik kan niet wachten totdat mijn moeder mij weer naar het station kan rijden en dat ik mij dan geen zorgen hoef te maken dat ik de trein mis, want ik kan altijd eentje 5 minuten later nemen.
Je gaat door een culture shock en dat was ons niet duidelijk aangegeven. Ik heb een vriend die nu in Canada zit en die kreeg hier echt een bespreking over. Hoe je brein hierop reageert. Ik denk ook dat ik een culture shock heb uitgesloten omdat ik niet zo ver weg ben. Canada of Zuid-Afrika is natuurlijk erg ver en daar ga je er natuurlijk van uit dat je een culture shock meemaakt, maar in Ierland niet echt. Toch heb je het wel.
De eerste dagen op stage was ik aan het eind van de dag kapot. Omdat er zoveel nieuwe indrukken zijn en ook de manier waarop er les wordt gegeven is anders. Mijn hoofd deed pijn en als ik thuis was, ging eigenlijk gelijk weer naar bed. Als ik daar nu weer over nadenk, vind ik dat heel raar, want nu gaat het makkelijker.
Ik denk dat ik mezelf te veel over de kop heb geslagen over het begin van dit avontuur. Hoe vaak ik wel niet mijn moeder huilend heb opgebeld. Uiteindelijk heb ik mij toen verontschuldigd over het huilend opbellen elke keer. Toen zei mijn moeder tegen mij: ‘Ach lieverd, dat hoeft niet. Hoe vaak ik dat wel niet heb gedaan toen ik voor het eerst op mezelf woonde.’
Een last viel van mijn schouders. Waar heb ik mij zorgen over gemaakt? Tuurlijk mag ik mij zo voelen, want wat ben ik eigenlijk aan het doen? 2,5 maanden in het buitenland?! Ik moet wel gek zijn. Ik geniet wel en het duurt niet lang meer en ik ga weer naar huis. Ik vind het wel grappig, ik heb het hier echt leuk. Laatst liep ik met mijn huisgenootjes over straat en we vroegen aan elkaar wat we van Ierland vonden. En toen zei ik: ‘Ik zou hier wel kunnen wonen.’ Mijn huisgenoten lachten me uit, want ik woon hier nu gewoon. Hoe onwerkelijk is dat!
Heel gek om te bedenken dat het alweer bijna afgelopen is. Ik ga wel veel dingetjes missen en dat ik natuurlijk lastig, maar ik ga weer naar het bekende. Dat mag wel. Ik heb mijn escapisme even goed de ruimte gegeven. 2,5 maanden escapisme en daarna is het even afgelopen.