De eerste dag op een nieuwe school is altijd spannend. Je ziet allemaal nieuwe gezichten, komt in een nieuwe omgeving en je betreedt een nieuwe fase van je leven. Marinka Jonker, eerstejaars studente aan de journalistiek opleiding, neemt je mee in haar impressie van haar eerste dag op de CHE en van die tijdens het startkamp.
Een week van tevoren wist ik al wat ik aan zou doen vandaag: een wit topje en jorts. De perfecte outfit om te combineren met mijn nieuwe stoere laarzen. Ik ben helemaal klaar voor mijn eerste dag op de Christelijke Hogeschool Ede.
Een half uur te vroeg stap ik op de fiets die bepakt is met mijn vele spullen voor het schoolkamp. Het is bloedheet, en mijn zenuwen zorgen ervoor dat ik het alleen nog maar warmer krijg. Die leuke laarzen zijn eigenlijk ook loeiheet en ze branden aan mijn voeten.
Hoe dichter ik bij school kom, hoe meer spanning ik voel. In mijn nieuwe klas ken ik niemand. Ik heb geen idee wie er straks allemaal voor mijn neus staan. Alles komt goed, blijf ik herhalen in mijn hoofd, terwijl ik mijn fiets parkeer. Ik maak het vast erger in mijn hoofd dan dat het is.
Maar dan begint de jaaropening. Liederen over God klinken uit de speakers, en ik ken er geen een. Dat vind ik eigenlijk wel jammer, want ik houd van zingen. Ondanks dat de liedteksten op een groot scherm verschijnen, kan ik niet meedoen. De melodieën zijn voor mij ook onbekend. Zelf ben ik niet in een christelijk gezin opgegroeid. Als jong meisje ging ik alleen met Kerst en Pasen naar de kerk. Zit ik op deze school wel op mijn plek?
Als het gezang is gestopt, begint er al snel een gebed. Ik kijk om me heen, en vouw ook mijn handen. Dan sluit ik mijn ogen. Mijn gedachten worden overspoeld door allerlei vragen: mag ik wel meebidden als ik niet weet of ik in God geloof? En sorry God als dit niet de bedoeling is. Ik weet dat vrijwel de hele zaal zijn ogen gesloten heeft, toch heb ik het gevoel dat ik vreselijk word aangestaard.
Ondertussen hoor ik niet eens meer wat er in het gebed wordt gezegd, en ik voel dat ik begin te duizelen. Een ding weet ik zeker: als ik nu mijn ogen niet opendoe val ik flauw. Maar ja, daar sta ik dan. Met behulp van mijn vingers lukt het me om mijn ogen open te houden. Ik worstel met de sterren die dansen voor mijn ogen, elke keer als ik knipper. Het gebed lijkt eindeloos te duren. Maar dan klinkt het magische woord ‘amen’.
Uiteindelijk glijd ik toch nog even weg. Als ik weer bijkom, begeleiden een studiegenootje en een docent mij naar een wat meer rustige ruimte. Daar kom ik al snel bij. Vastberaden zeg ik dat ik gewoon mee op kamp kan. En dat doe ik.
Alles waar ik bang voor was ging eigenlijk goed die dag. Ik kwam op tijd, ik kon het goed vinden met mijn klasgenootjes en de accu van mijn fiets haalde het tot de eindbestemming van het kamp. Daar heb ik zelfs nog boven op een tafel het lied Call Me Maybe van Carly Rae Jepsen gezongen. En dat voor alle negentig eerstejaars journalistiek studenten! Uiteindelijk heb ik een hartstikke leuke eerste dag gehad. Ook weet ik ondertussen dat ik op deze school wél op mijn plek zit en ik heb het ontzettend naar mijn zin. Het kwam inderdaad allemaal goed.
hi