Elke vrijdagmiddag kan ik niet wachten om mezelf met een enorme logeertas, die tijdens NS-spitsuren meteen dienst doet als stormram, in de trein te proppen en een kleine tweehonderd kilometer af te zakken naar mijn ouders in Zuid-Limburg. Eenmaal daar aangekomen begint mijn andere leven. Een leven waar ik, zoals het er nu uitziet, nog
CategoryCOLUMNS
‘Het is gedaan met het lachen om het coronavirus’
Het coronavirus houdt ons allemaal in de greep. Maandagavond gaf Mark Rutte een speech die de geschiedenisboeken in zal gaan: het is voor het laatst in de jaren ’70 geweest dat een premier ons land toesprak. Hij sprak als een leider, straalde rust uit en had een duidelijke boodschap. Het begint allemaal nu pas, maar
Verplicht vakantie
Afgelopen weekend hoorde ik van een vriend dat het feest was in zijn geboorteland. Hij vertelde over mensen die een gat in de lucht sprongen van vreugde. Dansende, uitbundig feest vierende mensen. De vrijetijdskleding werd uit de kast gehaald en vrouwen eisten hun plek achter het aanrecht op om de lekkerste baksels te maken.
Studiepauzeerders hebben de wereld aan hun voeten
DUO maakt zich zorgen: het aantal studenten dat een studiepauze neemt is verdubbeld en een studiepauze is funest voor je baankansen. Zelf moet ik er momenteel ook niet aan denken om mijn studie op pauze te zetten. Want hoe kom je ooit weer aan studeren toe als je er een tijd tussenuit bent geweest? Ik
‘De liefde’ wordt altijd zo enorm opgehemeld
Ik las laatst een geweldige thriller. Een complexe moord, een spannende zoektocht, heerlijk. Toch belandde het boek tegen het laatste hoofdstuk met een klap tegen mijn slaapkamermuur. Zo’n 400 pagina’s lang was ik aan het lijntje gehouden, in de veronderstelling eindelijk een romantiek-loos boek te hebben gevonden. Maar nee hoor, in het laatste hoofdstuk werden
Column: Ik heb te veel vrienden
Ik zat bij de Bagels & Beans met een aantal klasgenoten. Het was erg gezellig (anders zou ik er ook niet zijn). Tijdens het eten van een vet onhandige bagel met chutney (@B&B, noem het gewoon jam!), hadden we het over vrienden. De één was altijd te verlegen om op iemand af te stappen, een
Column: Tijd is geld. Toch?
Twee weken geleden kreeg ik te horen dat ik niet mag afstuderen dit voorjaar. Mijn eerste reactie: kut (mag ik dat zeggen hier?). Ik dacht gelijk aan nog meer centen betalen aan de CHE en de overheid, terwijl ik niet eens colleges heb. Dat blijf ik vaag vinden, let’s be real. Op hetzelfde moment moet
Omkijken naar elkaar? We kunnen niet anders
We hebben allemaal wel eens de neiging om even je middelvinger op te steken naar je welbekende omgeving en te denken: “Ik zoek het zelf wel uit.” Stress, kapotte relaties, teleurstellingen, frustraties, er zijn zo veel verschillende redenen. Wat de reden ook is, uiteindelijk zou je het liefst met een koffer, een tentje en een
Blue monday staat voor de deur: hoe gaat het met de voornemens?
We gaan weer vol goede moed het nieuwe jaar in: je neemt je voor om dit jaar écht elke week naar de sportschool te gaan, om echt al je studiestof bij te houden, of om hardcore vegetariër te worden. Maar al gauw wordt het ‘blue monday’: zo rond de derde week van het nieuwe jaar
Een verroest gourmetstel
De kerstreclames vliegen je weer om de oren. In deze feestmaand worden we in het gezicht gemept met zoetsappige reclames van uitgedoste families aan statig gedekte tafels. Ze kijken elkaar liefdevol aan en geven elkaar schalen door met hoeveelheden eten waar een weeshuis nog genoeg aan zou hebben. Ik weet niet hoe realistisch dit beeld
De samenleving in een vierzit
Ik zat in een overvolle trein vanuit Maastricht. Tegenover mij zat een bejaarde Turkse moslima. Naast mij zat een zakenman, onberispelijk in pak, glimmende schoenen en elk haartje op zijn kalende hoofd in het gareel. Schuin tegenover mij zat een puisterige middelbare scholier, op wiens T-shirt een verleidelijke dame zonder T-shirt was afgebeeld. De Nederlandse
Column: “Volgens mij let echt niemand op de precieze kleur van mijn tanden”
Ik poetste vanmorgen, gisteravond, die ochtend en eigenlijk alle ochtenden en avonden daarvoor mijn tanden. Bij mij thuis liggen verschillende tubes, want de één heeft een gek smaakje en de ander heeft geen fijne dop en zo zijn er nog een paar. Vanmorgen stond ik dus met de bek vol tandpasta toen het mij opeens
Die ene iconische Hobbit-scène
Het is november: een grauwe, grijze maand waarin er niks gebeurt en de langverwachte feestdagen zo dichtbij en toch zo ver weg lijken. Toch heeft november voor mij wel een avontuurlijk randje. Het was in deze maand dat ik, twee jaar geleden onderhand, mezelf deed denken aan die ene iconische scène uit The Hobbit. Je
Column: Het is weer zo’n dag
Het is een heerlijke maandagochtend, waarin ik had gepland om te gaan sporten. Ik heb het nog niet gedaan, want ik schrijf nu deze column. Maar wellicht dat ik, zodra ik op publiceren heb gedrukt, even m’n sportlegging aantrek. En dat op maandagochtend. Als het daadwerkelijk gebeurt, verdien ik een schouderklopje, daar moeten we het
Column: waarom stoppen wij mensen in hokjes?
“Hokjes, vakjes. We stoppen iedereen in hokjes, vakjes. Als ze anders zijn dan wijhijhijjjj.” Dit liedje zat in mijn hoofd, ook al is het al jaren geleden dat ik hem voor het laatst gehoord heb. En ik moet zeggen: het liedje maakt nog steeds een punt, ook al zijn de visuals op Youtube vreselijk. Het
Peter-Pan dag
Peter-Pan dag Bij het opruimen van mijn kamer werd ik geconfronteerd met één van de meest tragische teleurstellingen in mijn leven. Ik kwam een boekje van schots en scheef aan elkaar geniete A4’tjes tegen. Ik sloeg het boekje open en de taalfouten in het feloranje kinderlijke handschrift deden pijn aan mijn ogen. Op de voorkant