Vraag me niet hoe, maar we hebben het gehaald: 2021. Een jaar waarin we hopen dat we eindelijk van het coronavirus af zullen komen. En een jaar wat nog geen week onderweg was toen de pleuris uitbrak in de Verenigde Staten. Wat het jaar ons verder gaat brengen? Geen idee. En dat leidt al snel
CategoryCOLUMNS
Vervangen complottheorieën de rol van religie?
Mijn moeder doet wel eens de uitspraak dat de kerken weer volstromen als er oorlog zou komen. Daarmee bedoelt ze, denk ik, dat ondanks de kerken nu leeglopen, mensen wel behoefte hebben aan zingeving. Zeker in moeilijke tijden. 2020 is een moeilijke tijd, dat weten we allemaal. Maar in plaats van volle kerkbanken, of zoals
“Er komt nooit eens een documentaire genaamd ‘Waarom werken mannen wel'”
Dankzij een documentaire laaide de eeuwenoude discussie weer even op in de opiniestukken: waarom werken vrouwen niet? Het gebeurde naar aanleiding van een gelijknamige documentaire die de afgelopen weken in dit vraagstuk dook. Volgens deze documentaire is er vooral het probleem dat vrouwen van alle kanten bekritiseerd worden: werk je veel, dan ben je een
Complottheorieën: overheid de oorzaak?
Het coronavirus is gecreëerd in een lab, de maatregelen zijn er om burgers voortaan 24/7 te domineren en – mijn persoonlijke favoriet – extremistische moslims hebben corona gecreëerd en verspreid zodat iedereen beschermende en daarmee meteen (gezichts)bedekkende kleding gaat accepteren. Het zijn slechts drie voorbeelden van de vele complottheorieën rondom het coronavirus die de
Multitasken: sneller of dubbel zo lang bezig?
Appen op de fiets, mailtjes beantwoorden tijdens een college, muziek luisteren en een artikel lezen terwijl je een column schrijft. We multitasken de hele dag. Ben jij er goed in? Of denk je er goed in te zijn? Het lijkt makkelijk om alles tegelijkertijd te doen. Dan ben je lekker snel klaar. Althans, dat denk
“Het definitieve einde van hun prachtige samenleving”
Na een nagelbijtend spannende week kwam zaterdag het hoge woord eruit: het tijdperk van het schreeuwerige oranje wezen met een dooie cavia als kapsel is voorbij. Mijn Nederlandse vrienden en familie slaakten allen een zucht van verlichting. Eindelijk had Amerika de juiste keuze gemaakt voor zichzelf. Democratie Mijn Amerikaanse vrienden waren echter in tranen
“Mijn hersenen slaan op hol zodra er iets verplicht wordt”
Een dreigende mondkapjesplicht: ik krijg het er Spaans benauwd van. Niet omdat er dan constant een lap stof voor mijn muil hangt. Ook niet omdat ik voorlopig blind door het leven zou moeten gaan omdat mijn bril steeds beslaat. Nee, het probleem zit ‘m in de verplichting, want daarbij gaat er iets mis in mijn
Iedereen een mondkapje: ‘Wat valt er te verliezen?’
Zo’n twee weken geleden was ik toevallig een middagje in Eindhoven. Een stad die een half jaar geleden nog één van de brandhaarden van het coronavirus was. Maar iets klopte niet; vrijwel niemand droeg een mondkapje. In het midden van het land, waar corona minder zwaar was, vind ik dat nog wel te begrijpen. Maar
“Weet dat kind in vredesnaam waar ze aan begint?”
Een week geleden kreeg ik een bijzonder appje van een medestudent. Ze gaf aan dat ze de volgende dag spontaan zou vertrekken naar Lesbos om daar als vrijwilliger te helpen in de benarde omstandigheden waar vele vluchtelingen zich momenteel in bevinden. Want dat de vele problemen op Lesbos bijna een maand na de brand in
“Sorry dat ik de drang heb om iemand te vermoorden”
Een bijzondere headline kwam voorbij: “Man met auto-brouwerij-syndroom vrijgesproken van rijden onder invloed”. Een bizar verhaal. De man was wel degelijk dronken rond gaan rijden, maar het was niet zijn schuld. Hij kan er namelijk ook niks aan doen dat zijn lichaam koolhydraten automatisch omzet in alcohol. Dus is hij vrijgesproken door de rechter.
“Onze hersenen zijn zo complex dat we ons kunnen verplaatsen in een ander”
Met enige regelmaat vraag ik me af hoe sommige mensen tot bepaalde conclusies komen. Zoals afgelopen weekend, toen ik zorgeloos in mijn Limburgse achtertuin lag te zonnen. Mijn ouders kregen onverwachts bezoek. Een gezin met drie jonge kinderen. Hun moeder keek de tuin rond, zag mij op de loungebank zitten en stevende als een torpedo
“Mijn arme hartje gaat de honderd jaar niet halen zo”
Mensen denken soms dat ik lichtelijk doof ben. In werkelijkheid is het probleem vaak dat ik juist te veel hoor en dat mijn hersenen de input niet altijd kunnen filteren. Simpeler gezegd: soms als je met mij praat moet je maar net zien te wedijveren met bijvoorbeeld een fluitende vogel buiten. Maar gek genoeg gebeurde
“Het is en blijft jouw leven”
Een vrijstaande bungalow halverwege een berg. Een veranda die uitkijkt over de rivier die onderlangs stroomt. Een meertje op de bergtop en een miezerig klein dorpje aan de voet van de berg. De berg in kwestie bevindt zich ergens in Colorado of Texas. Dat is wat ik zou beschrijven als je mij vraagt naar mijn
“Op een keer is het leven toch echt klaar.”
Op vrijdagmiddag hadden we nog zitten genieten in de zon. Uiteraard op gepaste afstand. Mijn ouders en ik zaten aan de ene kant van het terras in de tuin. Aan de andere kant mijn grootouders van ergens ver in de tachtig jaar. Het evenwicht moet zijn omgeslagen vlak nadat wij vertrokken waren. Eeuwig leven
“Soms weten we het gewoon niet. En dat is oké.”
Het was vrijdagmiddag en ik was heel, heel chagrijnig. Ik voelde me opgesloten. Het duurde te lang. Het einde zou nog lang niet in zicht zijn. Want net die dag was de 100 kilometer-regel ingegaan, en ik had een afstand van tweehonderd kilometer af te leggen. Die middag dacht ik dat ik zo ongeveer de
Column: De extravert in de introverte wereld
Al jaren hebben introverte mensen voor een plek moeten vechten in deze extraverte wereld. Steeds weer uit hun comfortzone om hun stem te laten horen. Maar nu zijn de (wc-)rollen omgedraaid. Opeens moet iedereen zich voegen naar de lifestyle van de introverten. Thuisblijven, met niemand praten en met een boek en een kopje thee op