Marie-Lisa Baan (19) studeert Godsdienst Levensbeschouwing en zit in haar tweede studiejaar. Al vanaf jongs af aan is ze verzot op reizen. Haar groene ogen lachen enthousiast mee met haar verhaal. Haar tussenjaar heeft ze grotendeels aan twee landen besteed: Israël en Italië. “De landen hebben wel wat gemeen. Beide culturen zijn gastvrij en ze houden van lekker eten.”
“Ik was nog maar 16 toen ik mijn havo diploma op zak had. Ik dacht: ik ben nog jong en ik heb de tijd, ik ga een tussenjaar doen.” Marie-Lisa wilde graag au-pair worden. “Ik wilde graag met kinderen gaan werken, maar dan wel in een mooi en leuk land.” En dus schreef ze zich in op de website aupairworld.com. “Dat is een soort Tindersite. Je kunt dan ‘matchen’ met een gezin dat een oppas wil hebben. Dan kunnen ze je uitnodigen voor een videogesprek.” Na het videogesprek klikte het meteen. “Ik sloot het gesprek af met de mededeling dat ik zo snel mogelijk zou komen.”
4 augustus 2017 begon het avontuur in Italië, in Jerago Con Orago. “Ik kwam bij een Nederlands/Italiaans gezin. Een vader, een moeder en drie kinderen. Iris, Amber en Serena. Het is fantastisch hoe ik daar ontvangen ben. Bij mijn aankomst waren de ouders er niet en dus werd ik opgehaald door opa en oma. Ze waren heel gastvrij, ik voelde me helemaal welkom.” Marie-Lisa heeft drie maanden in Noord-Italië gezeten. “Het was fantastisch. Ik leerde een beetje Italiaans, de meisjes leerden een beetje Nederlands. Toen ik daar aan kwam hadden de kinderen nog vakantie en dus gingen we allerlei leuke dingen doen.” Maar aan elke vakantie komt een eind. “We maakten elke dag huiswerk en we leerden zo de taal. Elke ochtend gingen we bij een barretje om de hoek een koffietje drinken. Elke avond stond er een lange tafel in de tuin, die vol stond met eten. Dan kwam de hele familie langs en aten we gezamenlijk. Dat zijn fantastische herinneringen.” Het Italiaanse temperamentje is ook niet onopgemerkt gebleven. “Soms hadden de meiden ruzie. Toen ik ze voor het eerst tegen elkaar hoorde schreeuwen, wist ik even niet wat ik moest doen. Even later kwam hun moeder thuis en die schreeuwde nog harder, om boven het geluid uit te komen. Vanaf dat moment besloot ik om hetzelfde te doen, haha.”
Aan alles komt een eind. Na drie maanden vliegt Marie-Lisa terug naar Nederland. “En toen ben ik lekker gaan werken en heb ik een beetje gespaard. Ineens bedacht ik me: het is wel mijn tussenjaar, verdorie. Ik moest iets doen. En dus besloot ik om de goedkoopste tickets te zoeken. De bestemming werd Israël.
“In Israël krijg je pas een visum als je aankomt. Mijn plan was om een paar maanden in Israël te zijn en daar te werken voor kost en inwoning. Ik wilde werken in een hostel in de woestijn. Eenmaal op het vliegveld bleek er een probleem. Mijn vader komt uit Libanon en dat was voor Israël een reden om me te ondervragen. Mijn paspoort werd afgepakt en ik moest in een kamertje zitten. Ze hadden gezegd dat ze me zouden roepen, maar na een paar uur wachten zonder iets te horen was ik het zat. Ik klopte op de deur en zei zoiets als: ‘Hallo, ik heb een afspraak. Kan ik weg?’ Ze waren een beetje verbaasd en uiteindelijk lieten ze me gaan, omdat ik blijkbaar mensen kende daar.” Haar plannen werden gewijzigd. “Ik mocht maar één maand blijven en ik kon het absoluut niet verlengen. Dus is mijn trip ingekort.”
Ik had moeite met in de schoolbanken zitten
Israël was fantastisch. “Ik ben naar een hostel in de woestijn geweest, een super leuke plek met allemaal hippies. Ik heb daar een tijdje gewerkt. We gingen de zandvlakte opnieuw inrichten, ze gingen daar een yoga plek van maken. Dat was echt heel leuk.” Eenmaal thuis in Nederland heeft ze behoorlijk moeten wennen. “Ik had moeite met concerteren en in de schoolbanken zitten, maar inmiddels heb ik het weer helemaal naar haar zin. Ik zit nu helemaal in het studentenleven. Ik woon op kamers, ik ga lekker naar school. Ik ben bezig met iets wat ik leuk vind.” Spijt? “Nee, totaal niet! Ik zou het zo weer doen, alleen dan langer.”