“Ik wil op mezelf wonen, pizza eten en stappen”

Tamara zoekt elke maand een uitdaging op. Dit keer ging ze opzoek naar het échte studentenleven…

Ik ben een huismus. Na elk feestje, want ik ga natuurlijk naar zoooveel feestjes (not), ga ik gelijk braaf naar huis. Stiekem droom ik van het echte studentenleven. Op mezelf wonen, elke avond pizza eten, een huis delen met zoveel mogelijk vriendinnen en elk weekend doen waar ik zelf zin in heb. Maar hier zit ik dan, in mijn ouderlijk huis, ik eet elke avond hutspot en zit de hele dag met Netflix in bed, weglopend van elke verantwoordelijkheid die ik heb.

Dus ik vond dat het maar eens tijd werd voor iets  ‘out of the comfortzone’. Een avondje stappen. Ik was hartstikke zenuwachtig toen ik om kwart voor 1 ´s nachts (super laat natuurlijk!!!) De Hof in Amersfoort op fietste.

Ik keek gelijk al mijn ogen uit. Het plein waar ik normaal gesproken alleen op zondag kom om naar de kerk te gaan was helemaal gevuld met jongeren. Eenmaal binnen (ik werd niet eens om mijn ID gevraagd, als 18 jarig ukkie was dat toch wel een beetje een tegenvaller) kwam er toch een menigte op me af! Maar ik vond het fan-tas-tisch.

Het enige wat ik op dat moment kon schreeuwen was: “ZET ME NEER!!! ZE ZOENEN!!!”

Terwijl ik met wat vrienden losga op een remix van ‘Kinderen voor Kinderen’ merk ik dat een vriendin die met ons mee is opeens verdwenen is. Maar dan geeft een andere vriendin een gil: “Tamaar, moet je eens kijken!”

Dat was heel leuk bedacht, alleen met mijn 1 meter 70 steek ik nou niet bepaalt boven de menigte uit. Ik ben nog niet uitgeschreeuwd of een vriend slingert me de lucht in. Daar zweef ik dan boven alle mensen uit. En daar staat onze vriendin…. Het enige wat ik op dat moment kan schreeuwen is: “ZET ME NEER!!! ZE ZOENEN!!!”

Als al mijn vrienden me keihard uit beginnen te lachen realiseer ik me dat mijn mond openstaat van verbazing. Ik ben geschokt, maar kan er eigenlijk ook wel om lachen. Totdat ik besef dat er nog iemand uit onze vriendengroep verdwenen is. Hij ging even een luchtje scheppen, ofwel even zijn maaginhoud op de straat gooien maar kwam niet meer terug.

Zes uurtjes later horen we in de kerk dat hij gewoon lekker naar huis was gefietst, dat kan blijkbaar gewoon.

Nou, dat was me het avondje wel. Ik heb de hele rambam ervaren, inclusief preek van mijn ouders de volgende dag. Die waardeerden mijn nachtelijke avontuurtje wat minder. Dit was leuk, maar voorlopig hou ik het toch maar op een zaterdagavondje ‘Wie is de mol?’.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.