Tamara gaat elke maand op zoek naar een uitdaging. Deze maand gaat ze aan het werk met zich openstellen. Ik voel mijn hartslag omhoog gaan, het bloed stroomt door mijn wangen. Ik weet dat dit het moment is om te delen. Twijfelend knik ik. “Ja.” Hij kijkt me aan. “Waarom?” Ik ben een typisch gevalletje
AuthorTamara Brandemann
“Ik realiseer me opeens dat ik het gewoon gedaan heb”
Tamara zoekt elke maand een uitdaging op. Deze maand gaat ze het gesprek aan met vreemden. Ik probeer mezelf rustig te houden. “Goed moment om je uitdaging te vervullen meis.” Ik kijk om me heen of ik aan iemand kan vragen in welke trein ik in vredesnaam zit. Rechts van mij zit een jongen van
Zweethandjes in de auto
Tamara zoekt elke maand een uitdaging op. Dit keer besloot ze haar rijangst aan te pakken… Met trillende zweethandjes zit ik in de auto. “Tamaar, rustig blijven. Koppeling indrukken, sleutel omdraaien, in z’n 1 en gaan.” Een rij auto’s verzamelt zich achter mij, en terwijl mijn rijinstructeur in de spiegel de chauffeur in de auto
“Ik wil op mezelf wonen, pizza eten en stappen”
Tamara zoekt elke maand een uitdaging op. Dit keer ging ze opzoek naar het échte studentenleven… Ik ben een huismus. Na elk feestje, want ik ga natuurlijk naar zoooveel feestjes (not), ga ik gelijk braaf naar huis. Stiekem droom ik van het echte studentenleven. Op mezelf wonen, elke avond pizza eten, een huis delen met
“Het universum vindt het denk ik erg leuk om mijn geduld te testen.”
Moe, chagrijnig en niets kunnen hebben van je klasgenoten of familie. Klinkt bekend? Ik las ergens dat je dat winterdipje zou kunnen voorkomen met een positieve mindset. Het lijkt me sterk maar ik deins nergens voor terug: Challenge accepted! Woensdag “Het heeft geen zin om in je hoofd dat meisje uit te schelden Tam, zij kan
NIET-CHRISTEN OP DE CHE: Journalistiekstudent Tijmen vertelt: “In de eerste week schrok ik toch wel een beetje.”
In de rubriek NIET-CHRISTEN OP DE CHE interviewt Tamara studenten die in iets anders of in helemaal niet geloven. Zij vraagt zicht af hoe anderen de CHE beleven. “Goedemorgen” hoor ik om 11 uur ’s ochtends de slaperige stem van Tijmen van Amerongen (19) aan de andere kant van de lijn zeggen. “Wil je het