Mensen denken soms dat ik lichtelijk doof ben. In werkelijkheid is het probleem vaak dat ik juist te veel hoor en dat mijn hersenen de input niet altijd kunnen filteren. Simpeler gezegd: soms als je met mij praat moet je maar net zien te wedijveren met bijvoorbeeld een fluitende vogel buiten. Maar gek genoeg gebeurde
AuthorJudith vd Spoel
“Het is en blijft jouw leven”
Een vrijstaande bungalow halverwege een berg. Een veranda die uitkijkt over de rivier die onderlangs stroomt. Een meertje op de bergtop en een miezerig klein dorpje aan de voet van de berg. De berg in kwestie bevindt zich ergens in Colorado of Texas. Dat is wat ik zou beschrijven als je mij vraagt naar mijn
“Op een keer is het leven toch echt klaar.”
Op vrijdagmiddag hadden we nog zitten genieten in de zon. Uiteraard op gepaste afstand. Mijn ouders en ik zaten aan de ene kant van het terras in de tuin. Aan de andere kant mijn grootouders van ergens ver in de tachtig jaar. Het evenwicht moet zijn omgeslagen vlak nadat wij vertrokken waren. Eeuwig leven
“Soms weten we het gewoon niet. En dat is oké.”
Het was vrijdagmiddag en ik was heel, heel chagrijnig. Ik voelde me opgesloten. Het duurde te lang. Het einde zou nog lang niet in zicht zijn. Want net die dag was de 100 kilometer-regel ingegaan, en ik had een afstand van tweehonderd kilometer af te leggen. Die middag dacht ik dat ik zo ongeveer de
De kracht van muziek
We zitten al weken voornamelijk binnen en het lijkt erop dat het ook nog even gaat duren. Maar dat je fysiek binnen moet zitten, betekent niet dat je in je hoofd ook nergens meer heen kan. En wat werkt er nou beter dan muziek waar je helemaal bij kunt wegdromen? Nu moet ik zeggen:
Leven met een Limburgse identiteit
Elke vrijdagmiddag kan ik niet wachten om mezelf met een enorme logeertas, die tijdens NS-spitsuren meteen dienst doet als stormram, in de trein te proppen en een kleine tweehonderd kilometer af te zakken naar mijn ouders in Zuid-Limburg. Eenmaal daar aangekomen begint mijn andere leven. Een leven waar ik, zoals het er nu uitziet, nog
Verplicht vakantie
Afgelopen weekend hoorde ik van een vriend dat het feest was in zijn geboorteland. Hij vertelde over mensen die een gat in de lucht sprongen van vreugde. Dansende, uitbundig feest vierende mensen. De vrijetijdskleding werd uit de kast gehaald en vrouwen eisten hun plek achter het aanrecht op om de lekkerste baksels te maken.
Studiepauzeerders hebben de wereld aan hun voeten
DUO maakt zich zorgen: het aantal studenten dat een studiepauze neemt is verdubbeld en een studiepauze is funest voor je baankansen. Zelf moet ik er momenteel ook niet aan denken om mijn studie op pauze te zetten. Want hoe kom je ooit weer aan studeren toe als je er een tijd tussenuit bent geweest? Ik
‘De liefde’ wordt altijd zo enorm opgehemeld
Ik las laatst een geweldige thriller. Een complexe moord, een spannende zoektocht, heerlijk. Toch belandde het boek tegen het laatste hoofdstuk met een klap tegen mijn slaapkamermuur. Zo’n 400 pagina’s lang was ik aan het lijntje gehouden, in de veronderstelling eindelijk een romantiek-loos boek te hebben gevonden. Maar nee hoor, in het laatste hoofdstuk werden
Omkijken naar elkaar? We kunnen niet anders
We hebben allemaal wel eens de neiging om even je middelvinger op te steken naar je welbekende omgeving en te denken: “Ik zoek het zelf wel uit.” Stress, kapotte relaties, teleurstellingen, frustraties, er zijn zo veel verschillende redenen. Wat de reden ook is, uiteindelijk zou je het liefst met een koffer, een tentje en een
Blue monday staat voor de deur: hoe gaat het met de voornemens?
We gaan weer vol goede moed het nieuwe jaar in: je neemt je voor om dit jaar écht elke week naar de sportschool te gaan, om echt al je studiestof bij te houden, of om hardcore vegetariër te worden. Maar al gauw wordt het ‘blue monday’: zo rond de derde week van het nieuwe jaar
Een verroest gourmetstel
De kerstreclames vliegen je weer om de oren. In deze feestmaand worden we in het gezicht gemept met zoetsappige reclames van uitgedoste families aan statig gedekte tafels. Ze kijken elkaar liefdevol aan en geven elkaar schalen door met hoeveelheden eten waar een weeshuis nog genoeg aan zou hebben. Ik weet niet hoe realistisch dit beeld
De samenleving in een vierzit
Ik zat in een overvolle trein vanuit Maastricht. Tegenover mij zat een bejaarde Turkse moslima. Naast mij zat een zakenman, onberispelijk in pak, glimmende schoenen en elk haartje op zijn kalende hoofd in het gareel. Schuin tegenover mij zat een puisterige middelbare scholier, op wiens T-shirt een verleidelijke dame zonder T-shirt was afgebeeld. De Nederlandse
Die ene iconische Hobbit-scène
Het is november: een grauwe, grijze maand waarin er niks gebeurt en de langverwachte feestdagen zo dichtbij en toch zo ver weg lijken. Toch heeft november voor mij wel een avontuurlijk randje. Het was in deze maand dat ik, twee jaar geleden onderhand, mezelf deed denken aan die ene iconische scène uit The Hobbit. Je