“Er is niks mis met falen an sich”

Het nieuws trok zowel op nu.nl als in het echt veel bekijks: lesauto belandt op geparkeerde cabriolet. Ik wist niet zo goed of ik nou moest lachen uit leedvermaak of cringen uit meeleven met de leerling die dit knappe staaltje vliegwerk op zijn of haar geweten had. Ik vermoed helaas dat de leerling het huilen

“De EU heeft meer stokken nodig”

Mijn hart sprong op van vreugde. De wereld kreeg plotseling iets meer glans. De vogels leken harder dan ooit te fluiten en ik kreeg weer helemaal zin in mijn dag. Eindelijk kwam ‘ie voorbij, een langverwachte headline: EU sleept AstraZeneca voor de rechter. Nou weet ik dat het niet per se iets zal gaan schelen

“Het wantrouwen vliegt je om de oren”

Dichtblijvende terrassen, een eindeloze lockdown en een premier met geheugenverlies. Het wantrouwen in de politiek vliegt je om de oren. Maar in deze coronatijd zijn we ook nog eens wantrouwig naar elkaar; mensen die niezen worden gemeden als de pest en je hoopt maar dat degene die in de rij achter de kassa in je

“Moet diversiteit altijd zo’n punt zijn?”

In deze tijden van coronamoeheid, vechtende kerkgangers en vastlopende schepen gebeurt er tenminste nog íets goeds in de wereld: Bordspel ‘Levensweg’ moderniseert en biedt voortaan meer ruimte voor diversiteit. Een straaltje zonneschijn in de zee van verder trieste headlines op nu.nl. Het viel het mij op, dat dit mij opviel (volg je ‘m nog?) als

“Versla de bad guys”

De verkiezingen komen eraan. Normaal gesproken voelt het voor mij toch een beetje als je burgerplicht om je steentje bij te dragen aan de democratie van je land. Dit jaar dacht ik: de democratie van mijn land kan even de pot op. Wat maakt die ene stem van mij nou uit? En ik zou werkelijk

“Hoop doet leven. Letterlijk.”

Zoals een sneeuwschuiver in deze barre tijden hele bergen sneeuw voor zich uit schuift, zo blijft het kabinet schuiven met de lockdown en de bijbehorende avondklok. Zelf heb ik de hoop op ‘terug naar normaal’ al ergens in september achtergelaten, maar om mij heen hoor ik in deze tijden zelfs de hardnekkigste optimisten de hoop

“Agressie mag er zijn”

Afgelopen weekend ging het hele land op de kop dankzij de nieuwste wanhoopspoging in de bestrijding van het coronavirus. Brandhaarden braken letterlijk en figuurlijk uit. Winkels werden geplunderd. Politie werd bekogeld en protesteerders werden hardhandig teruggepakt. De avondklok bleek de druppel te zijn die de emmer van frustratie bij een paar mensen deed overlopen.  

“2021, bring it on!”

Vraag me niet hoe, maar we hebben het gehaald: 2021. Een jaar waarin we hopen dat we eindelijk van het coronavirus af zullen komen. En een jaar wat nog geen week onderweg was toen de pleuris uitbrak in de Verenigde Staten. Wat het jaar ons verder gaat brengen? Geen idee. En dat leidt al snel

Complottheorieën: overheid de oorzaak?

Het coronavirus is gecreëerd in een lab, de maatregelen zijn er om burgers voortaan 24/7 te domineren en – mijn persoonlijke favoriet – extremistische moslims hebben corona gecreëerd en verspreid zodat iedereen beschermende en daarmee meteen (gezichts)bedekkende kleding gaat accepteren.   Het zijn slechts drie voorbeelden van de vele complottheorieën rondom het coronavirus die de

“Het definitieve einde van hun prachtige samenleving”

Na een nagelbijtend spannende week kwam zaterdag het hoge woord eruit: het tijdperk van het schreeuwerige oranje wezen met een dooie cavia als kapsel is voorbij. Mijn Nederlandse vrienden en familie slaakten allen een zucht van verlichting. Eindelijk had Amerika de juiste keuze gemaakt voor zichzelf.   Democratie Mijn Amerikaanse vrienden waren echter in tranen

“Sorry dat ik de drang heb om iemand te vermoorden”

Een bijzondere headline kwam voorbij: “Man met auto-brouwerij-syndroom vrijgesproken van rijden onder invloed”. Een bizar verhaal. De man was wel degelijk dronken rond gaan rijden, maar het was niet zijn schuld. Hij kan er namelijk ook niks aan doen dat zijn lichaam koolhydraten automatisch omzet in alcohol. Dus is hij vrijgesproken door de rechter.